Όταν η Ακοή... Κωφεύει | Αγγελική Τομαρά

Αγγελική Τομαρά

Οι λέξεις αρχίζουν να βγαίνουν από το στόμα κάποιου, αιωρούνται για λίγο στην ατμόσφαιρα και κατευθύνονται αμείλικτες προς το αυτί κάποιου άλλου. Υπάρχει μια διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ακούσια ένα αυτί, να ακούει δηλαδή παρά την θέληση του διάφορους ήχους, λέξεις, φράσεις, θορύβους, τυχαίες μουσικές κτλ

            Όλ' αυτά εισχωρούν βίαια μέσα στον λαβύρινθο του αυτιού, καταλήγουν στο τύμπανο του και αρχίζουν να το χτυπάνε ανελέητα. Δίνουν ένα ρυθμό που αυτά επιλέγουν, άλλοτε έντονο, άλλοτε ήρεμο άλλοτε δυνατό κι όλ' αυτά συμβαίνουν χωρίς την αμοιβαία συγκατάθεση του αυτιού.

            Τα αυτιά θα πρέπει να αισθάνονται πολύ άσχημα κολλημένα δεξιά και αριστερά σ' ένα πρόσωπο, με τέτοιο σχήμα που να επιτρέπουν την είσοδο όλων των ήχων, χωρίς να μπορούν ν' αντιδράσουν. Η μόνη ίσως βοήθεια που μπορούν να έχουν είναι τα χέρια. Αλλά κι αυτά ενεργοποιούνται με καθυστέρηση, αφού πρώτα εισχωρήσει ο ήχος στο αυτί, αφού σταλεί το μήνυμα στον εγκέφαλο αφού το επεξεργαστεί και αποφασίσει οτι του είναι ανεπιθύμητος, τότε μόνο δίνει εντολή στα χέρια να κινηθούν και να κλείσουν τ' αυτιά, ως μια στιγμιαία προστασία.

Αυτή η διαδικασία όμως δεν είναι καθόλου αποτελεσματική και ειδικά όταν ο άνθρωπος φεύγει πια από την παιδική του ηλικία, εγκαταλείπει εντελώς αυτήν την αυθόρμητη κίνηση, υιοθετώντας πια “ευγενικές” συμπεριφορές ως προς τους τρίτους.

Κι έτσι το αυτί από πολύ μικρή ηλικία μένει καταδικασμένο και ανυπεράσπιστο σε όλους τους ήχους που το περιτριγυρίζουν.

Ακόμα και κατά την διάρκεια του ύπνου, όπου όλα τα όργανα θεωρητικά αναπαύονται κι ο εγκέφαλος χαλαρώνει (φτιάχνοντας στην καλύτερη περίπτωση όνειρα), το αυτί δεν χαλαρώνει. Είναι απροστάτευτο σε κάθε ήχο που δημιουργείται. Μπαίνει ύπουλα μέσα  στον λαβύρινθό του και καμιά φορά συνεργάζεται υστερόβουλα με τον εγκέφαλο προκειμένου να γίνει μέρος του ονείρου.

Έχετε σκεφτεί όμως πόσο πολύ το αυτί μπορεί να υποφέρει; Ναι υποφέρει, γιατί τα αισθάνεται όλα αυτά και δεν μπορεί να αντιδράσει. Δεν μπορεί να κλείσει την είσοδο του ήχου και το μόνο που του μένει να κάνει είναι να παρακαλάει τον εγκέφαλο να ξυπνήσει και να συνειδητοποιήσει τί ακριβώς γίνεται.

Το αυτί είναι πολύ σημαντικό αισθητήριο όργανο στον άνθρωπο. Λέγεται μάλιστα πως είναι το πρώτο όργανο που αρχίζει να δημιουργείται από την σύλληψη κι όλας του εμβρύου, είναι το αισθητήριο όργανο που εγκαθίσταται πρώτο από τους πρώτους μήνες της κύησης  και μέσω αυτού αναπτύσσεται στην συνέχεια ο εγκέφαλος.

 Ωστόσο, ένα αυτί μπορεί να νιώσει πολύ δυστυχισμένο ζώντας εξαρτημένο από τα άλλα όργανα. Ειδικά όταν αυτό είναι ικανό να ακούει τα πάντα, όταν έχει συλλέξει άπειρες εμπειρίες, όταν μπορεί να αναγνωρίσει ακόμα και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου από την χροιά της φωνής του, όταν ενώ αυτό ακούει τα πάντα εκείνο και δεν το “ακουει” κανείς.

Φανταστείτε, πόσο άσχημα αισθάνεται όταν δεν του δίνει κανείς σημασία.

Πόσες είναι οι φορές που τα υπόλοιπα μέλη του σώματος το αγνοούν; Κι όμως πόσο αναστατωμένα μπορεί να νιώσουν όταν το αυτί χάσει την ακοή του!

Ίσως κάποιος θεωρήσει πως τα μάτια είναι πιο σημαντικά από το αυτί. Δεν είναι! Τα μάτια πολλές φορές απατώνται. Βλέπουν ωραίες εικόνες, ωραία χρώματα και συχνά δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο που μπορεί να ελλοχεύει. Έχουν συγκεκριμένο οπτικό πεδίο και πολλές φορές κατευθύνονται από τον εγκέφαλο

Ενώ σε αντίθεση το αυτί ειναι εκείνο που ενεργοποιεί τον εγκέφαλο, στέλνοντας του άμορφα “μηνύματα”, τα οποία έχουν δημιουργηθεί απλά με την κίνηση του αέρα στο έσω αυτί.

Τα μάτια συχνά απατώνται, βλέποντας μερικές ωραίες εικόνες, ωραία χρώματα, ένα ωραίο πρόσωπο νομίζουν πως δεν κινδυνεύουν και στέλνουν στο υπόλοιπο σώμα θετικά μηνύματα.

Ενώ το αυτί είναι ικανό να συλλάβει κρυφές πτυχές μέσα από οποιονδήποτε ήχο. Ακόμα κι αν φαινομενικά είναι ωραίος, μελωδικός, το αυτί μπορεί να διαχωρίσει τις προθέσεις του. Κι αυτό γιατί ο ήχος εισέρχεται μέσα στο σώμα χωρίς καμία προηγούμενη επεξεργασία και διαχέεται αυτόματα σε αυτό, πριν καλά καλά ο εγκέφαλος προλάβει να το επεξεργαστεί, με αποτέλεσμα να μπορεί το αυτί να διακρίνει σχεδόν πάντα τις βαθύτερες προθέσεις του “ήχου”. Ξέρει σχεδόν πάντα αν ένας ήχος έχει έρθει για καλό και ξέρει σχεδόν πάντα τί επρόκειτο να προκαλέσει

Κι εκεί έρχεται η μεγάλη διαμάχη με τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Αν δεν αισθανθούν τον άμεσο κίνδυνο, δεν θα δραστηριοποιηθεί κανένα. Αντιθέτως μπορεί να το αγνοήσουν, όπως μπορεί και να αγνοήσουν τον ίδιο τον ήχο, γιατί απλά δεν αντιλαμβάνονται οτι μπορεί να τους βλάψει.

Είναι αλήθεια πως το “αυτί” προσπαθεί σθεναρά να “κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου” όμως δεν το ακούει κανείς, κι έτσι όπως μεγαλώνει ο άνθρωπος μένει απροστάτευτος στους ήχους, στους θορύβους, στις λέξεις, στις φράσεις, στις φωνές, στις παρατηρήσεις, στα “μαλώματα”, στα γαβγίσματα των σκύλων, στα κορναρίσματα των αυτοκινήτων... και γίνεται κι αυτός ένας «χαρακτηριστικός» ήχος.

Κάπως έτσι το αυτί αρχίζει να γερνάει μαζί με τον άνθρωπο, το οποίο σαν από αντίδραση σε όλους αυτούς τους “ήχους” ίσως και στον ίδιο τον άνθρωπο που τον αγνοεί, ίσως σαν τιμωρία ή ίσως προστασία, αρχιζει να μην ακούει καλά και σιγά σιγά αρνείται να ακούσει κάτι ακούσια και έτσι όπως επέρχεται η «φυσική» φθορά, αρχίζει να κωφεύει.

Υπάρχει όμως κι εκείνο το αυτί, που δεν περιμένει να γεράσει και σαν από προστασία αποκτά εκείνη την ακοή που «κωφεύει».