Τεύχος 04 » Editorial

Δεν είμαι σίγουρη για το τι να πω και ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσω για να γεμίσω αυτή τη λευκή σελίδα. Πολλές φορές οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να εκφράσουν αυτό που αισθάνεται κάποιος και εγώ βρίσκομαι σε αυτή τη θέση τώρα. Βλέπω ανθρώπους να χάνουν οτιδήποτε έχουν, τις δουλειές τους, τα σπίτια τους και προφανώς τις ελπίδες τους για το μέλλον που φαντάζει μαύρο, τόσο για τους ίδιους όσο και για την ίδια την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, μέσα μου αισθάνομαι ότι η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ, είναι πάντα εκεί, κάπου μέσα στη καρδιά των ανθρώπων, όσο ανεπαίσθητο κι αν είναι αυτό. Δεν είναι τυχαίο, πως όταν ανοίχτηκε το κουτί της Πανδώρας, μόνον η Ελπίς αρνήθηκε να φύγει. Το κουτί της Πανδώρας μοιάζει πολύ με την ανθρώπινη καρδιά διότι μέσα από αυτήν μπορούν να ξεπηδήσουν τα πιο τρομακτικά και υπέροχα πράγματα, όμως η ελπίδα πάντα θα παραμένει εκεί.

Τέτοιες στιγμές όμως αυτή η ελπίδα δεν είναι αρκετή. Αυτές τις ώρες η συνεργασία, η φιλία και η αλληλεγγύη, είναι αυτά που χρειάζονται, όχι μόνον σε κάθε έναν από εμάς για να προχωρήσουμε ως ξεχωριστές οντότητες, αλλά και για να λειτουργήσουμε συλλογικά. Αφήνοντας στην άκρη τη μικροπρέπεια και την αλαζονεία και την ίδια στιγμή καλλιεργώντας την ευγένεια και τη κατανόηση προς τους άλλους. Πρέπει να προσπαθήσουμε να είμαστε θετικοί και ξέρω ότι αυτό μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αλλά αν σταθούμε για λίγο και κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία, συλλογιζόμενοι πόσο μακριά έχουν καταφέρει να φτάσουν οι Έλληνες, πόσες εισβολές έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν, πόσους πολέμους έχουν κερδίσει, είναι πιθανό να δούμε ότι αυτή είναι μόνο μία στιγμή στην ιστορία που τελικά θα χαθεί. Ξέρω ότι φαίνεται εύκολο να το λέει κάποιος όταν δεν μένει στο δρόμο και έχει κάτι να φάει, αλλά είναι η αλήθεια.

Αυτό είναι ένα περιοδικό που υποτίθεται ότι δεν πρέπει να ασχολείται με πολιτικά ζητήματα, μπορούμε όμως να γράφουμε για ανθρωπισμό. Άλλωστε κάθε σπουδαστής μιας εσωτερικής παράδοσης, ξέρει λίγο ως πολύ ότι δεν έχει κανένα νόημα να σπουδάζει οποιοδήποτε εσωτερικό ρεύμα ή να είναι μέλος οποιασδήποτε εσωτερικής οργάνωσης, αν δεν μπορεί να γίνει καλύτερος από αυτό που είναι. Μπορεί να είναι τετριμμένο και να έχει ειπωθεί ή ακουστεί αμέτρητες φορές σε διαλέξεις ή οπουδήποτε αλλού, αλλά η αλήθεια είναι πως η βοήθεια δεν έχει να κάνει μόνο με προσφορά, δηλαδή με το να βοηθούμε αυτούς που φανερά το έχουν ανάγκη, αλλά επίσης, με την αλλαγή του προσωπικού τρόπου ζωής μας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Ο Γκάντι επέδειξε αυτό ακριβώς, όταν πήρε έναν όρκο που αποκαλείται Σουαντέσι. Αυτός ο όρος σημαίνει να αγοράζεις τοπικά αγαθά, όπως για παράδειγμα αυτά που πωλούνται στις γειτονιές μας. Ο Γκάντι θεωρούσε ως μία μορφή βίας τη πράξη της αγοράς προϊόντων από μακρινά μέρη προκαλώντας ζημιά στη τοπική αγορά. Δεν επρόκειτο απλά για ένα μποϋκοτάζ, αλλά θεωρούσε ως μορφή βίας το να αγνοεί κανείς τα προϊόντα που προσφέρονται από τις τοπικές κοινότητες και προωθούσε έναν τρόπο ζωής βασισμένο στη κατανόηση ότι είναι απαραίτητο να υποστηρίζουμε τις τοπικές μας κοινότητες, κάτι που έκανε και ο ίδιος σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Άλλωστε ποιο είναι το νόημα να θέλουμε να βοηθήσουμε αυτούς που είναι μακριά μας, όταν αρνούμαστε να κάνουμε κάτι για αυτούς που είναι κοντά μας; Θα κλείσω λέγοντας πως έχουμε λάβει αμέτρητα e-mails από αναγνώστες του περιοδικού που ρωτούσαν και ανησυχούσαν για την καθυστέρηση αυτού του τεύχους. Ζητούμε συγγνώμη, αλλά κάποιες φορές συντρέχουν λόγοι πέρα των δυνάμεών μας. Σας ευχαριστούμε για τη δεκτικότητα και την υποστήριξη, και είμαστε εδώ.

Ελπίζω αυτό το τεύχος να το απολαύσετε.

Έρικα Γεωργιάδη