ΤΕΥΧΟΣ 2 » Editorial

To 2ο τεύχος του περιοδικού ΥΠΑΤΙΑ έχει σαν κεντρικό θέμα την Ψυχή, στο οποίο είναι αφιερωμένος και ο κύριος όγκος της αρθρογραφίας. Αυτό ήταν το θέμα που επιλέχτηκε από τα μέλη της Θεοσοφικής Στοάς Υπατία και μελετήθηκε κατά την διάρκεια των εργασιών της τους τελευταίους τρεις μήνες.

Το άρθρο της Ιωάννας Μαρκουίζου παρουσιάζει τη νεοπλατωνική άποψη του Πλωτίνου περί Ψυχής. Η μελέτη έχει γίνει επάνω στις Εννεάδες με ιδιαίτερο βάρος στην τέταρτη από αυτές. Ο Γιώργος Καραχάλιος κάνει μία συγκριτική ανάλυση στην άποψη για την Ψυχή, σύμφωνα με την Αριστοτελική, Πλατωνική και Εβραϊκή παράδοση, ενώ ο Alistair Coombs, στο άρθρο του σχετικά με τον Βουδισμό αγγίζει το θέμα της μη-ψυχής ή anatma. 

H Sasha Chaitow με την εργασία της, Σύμβολα, η Γλώσσα της Ψυχής, μας οδηγεί σε ένα ενδιαφέρο ταξίδι στον Δυτικό εσωτερισμό, ενώ επίσης κάνει και έναν σύντομο αποσυμβολισμό σε μερικούς από τους πίνακες που έχει ζωγραφίσει η ίδια. Ο Γιάννης Μπρούσαλης κάνει μία καθημερινή, εσωτερική προσέγγιση στην Ψυχή με ένα γλαφυρό χρονογράφημα, και ο Νίκος Φωκάς αφιερώνει το άρθρο του στον Αντονέν Αρτώ, επιχειρώντας μία σουρεαλιστική εσωτερική προσέγγιση.

Σε αυτό το τεύχος παρουσιάζονται και άλλα θέματα, όπως το άρθρο του Leslie Price στο οποίο γίνεται μία σύντομη ιστορική ανάλυση πάνω στον 3ο σκοπό της Θ.Ε. που έχει σχέση με τις απόκρυφες δυνάμεις του ανθρώπου. Ο Γιώργος Γεωργιάδης συνεχίζει με την μετάφραση και τον σχολιασμό των Επιστολών των Μαχάτμας, παρουσιάζοντας την 1η Επιστολή, ενώ συνεχίζεται και το άρθρο Εσωτερισμός, το Απόκρυφο και η Θεοσοφία, με το 2ο μέρος της εργασίας του Δρ. Santucci που, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και στην επιρροή της Ροδοσταυρικής παράδοσης πάνω στην Ε.Π. Μπλαβάτσκυ.

Για να επανέλθουμε στο κεντρικό θέμα αυτού του τεύχους, η ύπαρξη και «φύση» της Ψυχής θεωρούνται δεδομένα από αυτούς που αγκαλιάζουν κάποια θρησκευτική πίστη ή ένα εσωτερικό σύστημα.

Είναι όμως πολύ βολικό, απλά να ασπάζεσαι μία πίστη χωρίς βαθιά έρευνα και συλλογισμό. Ερωτήματα όπως: έχουμε Ψυχή, ποια είναι η «φύση» της Ψυχής, είναι η Ψυχή συνδεδεμένη με το σώμα, εξαρτάται από το σώμα, δεν εξαρτάται, είναι η Ψυχή αθάνατη, προσωποποιημένη; Ή όπως: Πιστεύω στην Ψυχή γιατί μου προσφέρει ένα συναίσθημα άνεσης και συνέχισης; Τι είδους επιχειρήματα και στοιχεία έχουμε για να υποστηρίξουμε την ύπαρξη της Ψυχής; Φυσικά, αν θέλει κάποιος να απαντήσει σε τέτοια ερωτήματα, πρέπει πρώτα να ασχοληθεί με το θέμα της προσωπικής του ταυτότητας, δηλαδή: ποιος είμαι; Από τι είμαι φτιαγμένος; Τα ερωτήματα αυτά αγγίζουν αναγκαστικά το θέμα της φύσης και της προσωρινότητας του εαυτού μας, προτρέποντάς μας να εξετάσουμε τα ζητήματα του θανάτου και της αθανασίας, της ύπαρξης ή μη-ύπαρξης. Συνεχίζω να υπάρχω μετά τον θάνατό μου; Ενώ, από μόνο του το τελευταίο ερώτημα, ρητορικά, αποτελεί φιλοσοφική αντίφαση, δεν σταμάτησε ποτέ να απασχολεί τον άνθρωπο. Το σημαντικότερο κλειδί για να σπάσουμε τον κώδικα όλων αυτών των ερωτημάτων, θα το αποκτήσουμε μόνον μετά την επίλυση του αινίγματος του «Εγώ». Μόνον όταν γνωρίσουμε την αληθινή μας φύση θα είμαστε ικανοί να μάθουμε εάν υπάρχει Ψυχή και αθανασία. Σε αντίθεση με όλα τα προηγούμενα, ο Γουίλιαμ Μπλέικ με τον ποιητικό του ρομαντισμό μας δείχνει έναν άλλο τρόπο: 

Αναζήτησα την ψυχή μου, Αλλά την ψυχή μου δεν μπόρεσα να δω.
Αναζήτησα τον Θεό μου, Αλλά ο Θεός μου, μου διέφυγε.
Αναζήτησα τον αδελφό μου, Και βρήκα και τα τρία.»
Μήπως οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται πιο κοντά μας από όσο φανταζόμαστε;