Τεύχος 06 » Editorial

Καθώς πλησιάζει ο καινούριος χρόνος, θυμόμουν κάποιους από τους αγαπημένους μου στίχους του Γουίλιαμ Μπλέικ:

«Ω ζωή της ιδικής μας άνοιξης! Γιατί μαραίνεται ο λωτός του νερού; Γιατί μαραίνονται και πέφτουν τα χαμογελαστά παιδιά της άνοιξης; Α! η Θελ είναι σαν τόξο δροσερό, σα σύννεφο περαστικό, Ανταύγεια, σκιά μες στον καθρέφτη του νερού, Κάτι σαν όνειρο παιδιού και σα χαμόγελο μωρού Φωνή περιστεριού, μέρα φευγάτη και μουσική αέρινη…»1

Αυτές οι απλές γραμμές μου υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι φτιαγμένη από στιγμές. Στιγμές που μπορεί να μας απογοητεύουν ή να μας ενθαρρύνουν, που μπορεί να μας λυπούν ή να μας χαροποιούν. Η ζωή μας είναι φτιαγμένη από στιγμές που έρχονται και φεύγουν, που, όπως λέει κι ο Μπλέικ, είναι σαν ένα σύννεφο περαστικό. Έρχονται και φεύγουν αλλά παραμένουν αποτυπωμένες στη μνήμη μας, να μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, τι έχουμε κάνει, να μας θυμίζουν αυτούς που αγαπούμε και είναι ίσως μακριά μας, ή αυτούς που αγαπήσαμε και δεν είναι πια μαζί μας, να μας θυμίζουν τις αποτυχίες και επιτυχίες μας. Αυτή η νοσταλγική μελαγχολία, που είναι ιδιαίτερα ισχυρή κατά τη διάρκεια των γιορτινών ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αλυσοδένει αρκετούς ανθρώπους στο παρελθόν χωρίς κανένα έλεος και χωρίς να τους αφήνει να κοιτάξουν στο παρόν, το οποίο δημιουργεί το μέλλον. Καθώς διανύουμε μία περίοδο κατά την οποία αυτή η νοσταλγική μελαγχολία χτυπά με επιμονή τη πόρτα μας, σκέφτηκα να σας διηγηθώ μία ιστορία για έναν άντρα που εστίασε στο παρόν του και έχτισε το μέλλον του από εκείνο το σημείο και μετά.

Ήταν ένας μάγειρας στο Ηνωμένο Βασίλειο που μια μέρα ξύπνησε και αποφάσισε ότι, όχι μόνο ήθελε να γίνει αθλητής, αλλά ήθελε και να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να κερδίσει μετάλλιο. Όλες οι πιθανότητες ήταν εναντίον του. Αυτός ο άντρας δεν είχε ποτέ του γυμναστεί και είχε ήδη περάσει τα τριάντα. Κάθε φορά που προσπαθούσε να μοιραστεί με τους φίλους του το Ολυμπιακό του όνειρο, αυτοί τον κορόιδευαν. Κανένας δεν τον πήρε ποτέ σοβαρά, γιατί πως θα μπορούσε ένας άντρας που δεν γυμνάστηκε ποτέ στη ζωή του και ήταν μάγειρας, όχι μόνο να γίνει αθλητής, αλλά και να κερδίσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο; Αυτός όμως ο ονειροπόλος άντρας άρχισε να ζει και να βιώνει τη καθημερινότητα σαν ένας αθλητής. Άρχισε να γυμνάζεται και να προπονείται καθημερινά (στη σκοποβολή) και μετά από πέντε χρόνια κατόρθωσε να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να κερδίσει μετάλλιο.

Αυτό που έκανε ήταν πολύ ενδιαφέρον, άλλαξε τη ζωή του αναδομώντας την και δουλεύοντας για ένα νέο μέλλον, εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο είχε ζήσει και είχε κάνει ποτέ του. Εάν είχε κάτσει να σκεφθεί ότι σε όλη του τη ζωή δούλευε μέσα σε μία κουζίνα και δεν είχε γυμναστεί ποτέ, δεν θα πετύχαινε ποτέ όσα πέτυχε. Έσπασε τις αλυσίδες του με το παρελθόν και δόμησε μία καινούρια ζωή γι αυτόν. Αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας μας, γιατί φτιάχνουμε το μέλλον μας αρχίζοντας να κάνουμε πράγματα με διαφορετικό τρόπο από αυτόν στο «τώρα» μας.

Σκεφθείτε το και είμαι σίγουρη ότι αν θέλετε θα καταφέρετε να αλλάξετε κάτι στη ζωή σας, ακόμα κι αν αυτό είναι ενάντια σε κάθε πιθανότητα από όσες η ζωή έχει ξεδιπλώσει μπροστά σας μέχρι σήμερα. Για να το κάνετε όμως αυτό πρέπει να είστε κάτι περισσότερο από ονειροπόλοι, πρέπει να εργαστείτε σκληρά και να πιστέψετε στον εαυτό σας. Κάποιες φορές μπορεί να μην έχετε το αποτέλεσμα που θα επιθυμούσατε, τουλάχιστον όμως θα έχετε προσπαθήσει.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τις δικές μας προσπάθειες να διοργανώσουμε ένα συνέδριο που πάντα ονειρευόμουν, στη γη της Υπατίας, στο πιο ονομαστό αρχαίο κέντρο της Δυτικής Σκέψης, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Έτσι, τον Οκτώβριο του 2010 αρχίσαμε τις εργασίες διοργάνωσης του συνεδρίου «Εσωτερικές Παραδόσεις στον Αρχαίο και Σύγχρονο Κόσμο», οργανώνοντας αρχικά μία διεθνή επιτροπή. Το Νοέμβριο δημοσιεύσαμε μία ανοιχτή πρόσκληση για εισηγήσεις, η οποία σύντομα είχε διανεμηθεί σε πολλές οργανώσεις και πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Τον Δεκέμβριο οργανώθηκαν τα πάντα για το ταξίδι μου στην Αλεξάνδρεια που κλείστηκε για την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου 2011. Εκεί, θα επέλεγα την αίθουσα του συνεδρίου και θα είχα συναντήσεις με τους υπευθύνους της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας για μία πιθανή υποστήριξη, αλλά και με σημαντικές προσωπικότητες της Ελληνικής κοινότητας στην Αλεξάνδρεια, για τον ίδιο σκοπό. Όλα λειτουργούσαν ομαλά, μέχρι που η αυγή του 2011 έφερε σκοτεινά και άσχημα νέα.

Ήταν μόλις η 1η του Γενάρη που ένα τηλέφωνο φίλης από την Ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας με ξύπνησε για να μου γνωστοποιήσει ότι στην Αλεξάνδρεια επικρατούσε ένα χάος. Εναντίον μίας Κοπτικής Χριστιανικής εκκλησίας είχε γίνει βομβιστική επίθεση, η οποία είχε σκοτώσει 23 ανθρώπους και τραυματίσει ακόμα περισσότερους. Ήταν η πιο θανατηφόρα πράξη βίας εναντίον της χριστιανικής μειονότητας στην Αίγυπτο, τα τελευταία 10 χρόνια. Σύντομα, στον υπολογιστή μου έρχονταν αμέτρητα μηνύματα φίλων από όλο τον κόσμο, προσπαθώντας να με αποτρέψουν από το να πάω στην Αλεξάνδρεια και να με πείσουν να μεταφέρω το συνέδριο σε άλλο μέρος. Μετά από αρκετές συζητήσεις με τον σύζυγό μου και την επιτροπή, αποφασίσαμε να μην ματαιώσουμε το συνέδριο, ούτε το ταξίδι μου στην Αλεξάνδρεια. Το εισιτήριό μου είχε κλειστεί για τις 28 Ιανουαρίου, όμως στις 25 του ίδιου μήνα ξεκίνησε η Αιγυπτιακή επανάσταση και η αεροπορική εταιρεία με ειδοποίησε τηλεφωνικά ότι το ταξίδι μου θα έπρεπε να μεταφερθεί στις 20 Απριλίου. Στο πέρασμα του χρόνου η ένταση στην Αίγυπτο συνέχιζε να υπάρχει, όμως εγώ δεν έπαψα να ελπίζω ότι τα πράγματα θα καλυτέρευαν. Η ελπίδα μου ήταν μάταιη. Τον Ιούλιο του 2011, και αφού από την αεροπορική εταιρεία είχαν μεταφέρει το ταξίδι μου 3 φορές, σκεφθήκαμε πια ότι θα έπρεπε, ή να ματαιώσουμε εντελώς το συνέδριο, ή να το μεταφέρουμε αλλού. Αποφασίσαμε τελικά να το μεταφέρουμε στην Ελλάδα όπου και έγινε τον Ιούνιο του 2012.

Αυτό που διδάχθηκα από αυτή την εμπειρία είναι, ότι μερικές φορές αυτό που ονειρευόμαστε να κάνουμε δεν γίνεται δυνατό, όχι γιατί δεν μπορούμε εμείς να το πραγματοποιήσουμε, αλλά γιατί μπορεί να μην το επιτρέψουν εξωτερικοί κοινωνικοί παράγοντες. Τέτοια όμως εμπόδια που εμφανίζονται από καιρό σε καιρό στον δρόμο μας, πρέπει να θεωρούνται εμπόδια, τα οποία απλά μπορεί κάποιος να ξεπεράσει με υπομονή και θέληση. Έτσι, συνεχίζω να ονειρεύομαι τη διοργάνωση ενός συνέδριου στην Αλεξάνδρεια και μία μέρα θα το καταφέρω.

Από την άλλη είμαι ευτυχής που το 6ο τεύχος του περιοδικού είναι έτοιμο. Περιέχει 13 ομιλίες που δόθηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του συνεδρίου. Υπάρχουν ακόμα 10 που δεν περιλαμβάνονται εδώ, γιατί πρόκειται για εργασίες ομιλητών που δεν ακολουθούν κάποιο κείμενο για τη παρουσίαση, αλλά εκφωνούν ελεύθερα το θέμα τους εκείνη τη στιγμή. Οι ομιλίες αυτές είναι:

«Προκλήσεις και Προοπτικές του Σύγχρονου Εσωτερισμού» του Θεόδωρου Κατσιφή, «Η Θρησκεία των Άστρων και η Λατρεία Αναγέννησης των Αρχαίων Αιγυπτίων» του Ρόμπερτ Μποβάλ, «Χριστιανικές Παγανιστικές Πίστεις και Εκπορεύσεις, υπό το Φως, Ασύμφωνων με τον Κανόνα Στοιχείων και Υπονοιών» του Τζέρι Χέικα-Ήκενς, «Ο Αποκρυφιστής της Πολυθρόνας: o Γκόντφρεϊ Χίγκινς, η Ανακάλυψις και ο Σύγχρονος Αποκρυφισμός» του Μαρκ Ντέμαρεστ, «Eσωτερικές Παραδόσεις στον Αρχαίο και Σύγχρονο Κόσμο: Διωγμός, Αντιπαραθέσεις και Συνύπαρξη» της Έρικας Γεωργιάδη, «Χριστούγεννα - Η Γέννηση του Μίθρα - Η Ανακάλυψη του ιστορικού θεού-ήλιου Μίθρα» του Χόλγκερ Κέρστεν, «Οι Ηθικές Αρχές της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ» της Δρ. Έιπριλ Χέικα-Ήκενς.

Τέσσερις από τις παραπάνω ομιλίες μπορείτε να τις δείτε στο διαδίκτυο (στα Αγγλικά) στη διεύθυνση: http://www.youtube.com/user/esoterictraditions

Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιώργο Γεωργιάδη που εργάστηκε εντατικά για να ετοιμάσει αυτό το τεύχος, αλλά και για τη διοργάνωση του συνεδρίου. Χωρίς τη δική του υποστήριξη και εργασία, ούτε αυτό το περιοδικό θα μπορούσε να εκδοθεί, ούτε το συνέδριο να πραγματοποιηθεί. Επίσης, τον Νίκο Φωκά για την υποστήριξή του, τόσο για το περιοδικό όσο και για το συνέδριο, αλλά και την Αγγελική Τομαρά και τον Γιάννη Μαραθάκη για τη βοήθεια που παρείχαν κατά τη διάρκεια του συνεδρίου.

Ακόμα ευχαριστώ όλα τα μέλη της επιτροπής και τους ομιλητές του συνεδρίου που μας υποστήριξαν, όσους βοήθησαν με μεταφράσεις κειμένων, κυρίως όμως ευχαριστώ όσους τίμησαν με τη παρουσία τους αυτές τις προσπάθειες. Κλείνοντας δεν θα παραλείψω να ευχαριστήσω τη Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι για την υποστήριξή της και το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ για τη χορηγία του στην επικοινωνία του γεγονότος.

Εύχομαι σε όλους να έχετε ένα χαρούμενο νέο έτος και τη δύναμη να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας, όσα εμπόδια κι αν χρειαστεί να ξεπεράσετε.

Έρικα Γεωργιάδη

1. Μετάφραση: Σπύρος Ηλιόπουλος.