Εισαγωγή στα Χρυσά Έπη | Δημήτριος Τρέσσος

Δημήτριος Τρέσσος

Τα Χρυσά Έπη είναι ένα κείμενο του οποίου ο συγγραφέας δεν είναι ξεκάθαρα γνωστός. Άλλοι φέρουν ως συγγραφέα τον ίδιο τον Πυθαγόρα και άλλοι κάποια ομάδα Πυθαγορείων Φιλοσόφων. Όπως και να έχει, η ανωνυμία δεν πρέπει να μας παραξενεύει, καθότι οι Πυθαγόρειοι είχαν μέχρι φανατισμού αδιαφορία και άρνηση προς την δόξα. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι ακριβώς η διατηρημένη ανωνυμία του δείχνει σεβασμό και ταπεινοφροσύνη προς το περιεχόμενο του κειμένου και ενισχύει την σπουδαιότητα του. Μελετώντας το καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για μία Βίβλο, που κατείχαν οι μυημένοι στον Πυθαγορισμό και έχει γραφτεί για να βοηθήσει τον άνθρωπο στην προετοιμασία του, να τον στηρίξει στην πορεία της ζωής του προς την εσωτερική μύηση. Αποτελεί σύνθεση των ηθικών και φιλοσοφικών απόψεων της Ορφικής παράδοσης. Το ότι ονομάστηκε Χρυσά Έπη είναι ήδη ένα σοβαρό θέμα. Οι Πυθαγόρειοι δεν ανέφεραν ούτε μια λέξη, αν δεν είχε βεβαιωθεί η αλήθεια της. Ο χρυσός είναι το σύμβολο του καθαρού, του αγνού, του αψεγάδιαστου, του αμετάβλητου. Ο Ησίοδος στην Θεογονία του μιλάει για το Χρυσό Γένος των ανθρώπων το οποίο είναι το ανώτερο γένος που έχει υπάρξει. Ήταν τότε που ο Άνθρωπος ήταν αυτό για το οποίο έχει πλαστεί να είναι. Χρύσα λοιπόν σημαίνει ότι δεν σκουριάζουν δηλ δεν μεταβάλλονται από εξωτερικές συνθήκες και μία από τις ιδιότητες τους είναι ότι δεν υφίστανται φθορά από τον Χρόνο. Αυτό είναι μία αλήθεια και σήμερα θα μπορούσε και μάλιστα θα έπρεπε να αποτελεί και πάλι την Χρυσή Βίβλο των Ανθρώπων. 

Η δεύτερη λέξη «Έπη» μας θυμίζει τα Ομηρικά Έπη, και γενικά καταστάσεις όπου ο άνθρωπος δραστηριοποιείται στις μάχες του Ανώτερου Ανθρώπου. Είναι ένα έπος λοιπόν από την άποψη ότι μιλάει για την μεγάλη εσωτερική και εξωτερική πορεία. Είναι ένα κείμενο που αφορά στο Παγκόσμιο, και θα μπορούσαμε να το παραβάλουμε με τα κλασσικά κείμενα της αρχαιότητας όπως ο Σμαράγδινος Πίνακας του Ερμή του Τρισμέγιστου και τα Χαλδαϊκά Λόγια των Μάγων του Ζωροαστρισμού. 

Διαπερνάται από μια πληρότητα που μπορεί να κατανοηθεί σε πολλά επίπεδα. Μια πρώτη προσέγγιση μας δείχνει ότι καλύπτει τα θέματα άνθρωπος, κοινωνία, φύση, Θεός, Θεοί, ορατός και αόρατος κόσμος με τρόπο πολύ απλό, με την μορφή απλών οδηγιών με την εφαρμογή των οποίων ο άνθρωπος αυξάνει σε Διάκριση και Αυτογνωσία. Σε μια δεύτερη προσέγγιση μας αποκαλύπτει ότι υπάρχουν οι κατευθύνσεις και οι αλήθειες για τον σκοπό του ανθρώπου και της θέσης του στον Κόσμο. Κάθε φράση του είναι μια πύλη προς την αποκάλυψη της γνώσης για αυτόν που διαλογίζεται πάνω σ αυτήν. Το σύνολο του κειμένου είναι σπερματικές φράσεις για διαλογισμό που αυξάνουν και αφυπνίζουν την Αλήθεια μέσα μας. Πρόκειται για φράσεις-πύλες που αναπτερώνουν το ηθικό και στρέφουν τον Ανθρωπο μαχητικά προς τα άνω στον δύσκολο δρόμο της Αλήθειας και της Αρετής. Όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι ήταν έργο των φωτισμένων αγνών Ηρώων να καθοδηγούν τον άνθρωπο και να τον εμπνέουν προς τα ανώτερα έργα. Τα Χρυσά Έπη είναι ένα τέτοιο έργο. Καθοδηγεί τον αναγνώστη - ή μάλλον τον μελετητή - σε σκέψεις και πράξεις, που ενοποιούν το σύνολο των αιτίων της ανθρώπινης ύπαρξης, σε ένα σύστημα στο οποίο εμπεριέχεται η καθημερινότητα ιδωμένη υπό το πρίσμα της τελικής πορείας του ανθρώπου. 

Ο συγγραφέας του κειμένου αφήνει να φανεί πολύ έντονα ότι πρόκειται για ένα οδηγό ζωής, γραμμένο τόσο απλά όσο ένα κείμενο με οδηγίες χρήσης όπου αυτό που έχει σημασία είναι η εφαρμογή. Δεν μπορεί κανείς να ασχοληθεί με το ποίημα αυτό χωρίς να εφαρμόζει τις προτροπές του. Είναι δηλ ένα ποίημα, ένα δημιούργημα που δεν διαβάζεται αλλά εφαρμόζεται, σκαλίζεται με διαρκή, καθημερινό, λεπτό το λεπτό μόχθο πάνω στον λίθο της ανθρώπινης ύπαρξης χαράζοντας την γέφυρα που ενώνει τον κόσμο του είναι και του κόσμου του έχειν του ανθρώπου. Του κόσμου της Ψυχής και των κόσμων των Σωμάτων που ενδύεται ο ενσαρκωμένος άνθρωπος. Ανάλογα με το συνειδησιακό επίπεδο που βρίσκεται κανείς παίρνει τις ανάλογες πληροφορίες και κατευθύνσεις. Για τον απλό άνθρωπο και για τον βαθύ γνώστη του αποκρυφισμού οι αλήθειες περιέχονται μέσα στις ίδιες φράσεις. 

Ο Πυθαγορικός δρόμος παρουσιάζεται σε αυτό το ποίημα και μπορεί να εγκαταστήσει, σε όποιον το ακολουθήσει με αγάπη και φροντίδα, τα στοιχεία που θα του επιτρέψουν να γίνει συμμέτοχος των ανώτερων κόσμων. Απομακρύνοντας τις πλάνες ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός των εντός του υπαρχουσών αληθειών, αφού πάντα ήταν εκεί και ουδέποτε τον εγκατέλειψαν. Απελευθερωμένος από το μη αληθινό βλέπει, βιώνει το αληθινό. Αποτραβώντας την προσοχή του από το θνητό αποκαλύπτει την παρουσία του αθάνατου. Από το φθαρτό περνάει στην συμμετοχή του στο άφθαρτο. Αυτά επιτυγχάνονται με την συνεχή, άγρυπνη, διαρκή και επιμελή επιδίωξη της εσωτερικής και εξωτερικής κάθαρσης. 

Κατά τους Πυθαγόρειους, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι εκφραστές της Ορφικής παράδοσης, η ανθρώπινη φύση καθαρίζεται και τελειοποιείται μέσω της άσκησης και της φιλοσοφίας. Καθαρίζεται από τον παραλογισμό που δημιουργείται από την χαοτική μείξη των στοιχείων του υλικού κόσμου και συνειδητοποιεί την σχέση της με τους θνητούς φορείς της. Τελειοποιείται έτσι αποκτώντας την ανώτερη ζωή, την ευζωί α όπως την ονόμαζαν και στρέφεται προς τον τελικό προορισμό της που είναι η εξομοίωση με το θείο. Δύο είναι λοιπόν οι στόχοι: 

1. Η ανώτερη ζωή, ή ευζωία και

2. Η θεία εξομοίωση 

Αυτά τα δύο επιτυγχάνονται με την αλήθεια και την αρετή. Η αλήθεια καθαρίζει την πλάνη δίνοντας στη νόηση την πραγματική θέση και χρήση της. Η αρετή διδάσκει την εφαρμογή και την σωστή σχέση με την πράξη. Έτσι αφού γίνει κάποιος ολοκληρωμένος γίνεται υγιής και αποκτάει ξανά την πρωταρχική του κατάσταση της αγνότητας και του φωτισμού. Αυτή είναι και η θέση που παίρνει ο μεγάλος δάσκαλος του Πυθαγορισμού Πλάτωνας στον Τίμαιο. Αυτή η άποψη έρχεται και συνταιριάζεται απολύτως με τις απόψεις των σύγχρονων διδασκάλων όπως π.χ. εκφράστηκε από την Αλίκη Μπέιλυ όταν έγραψε: «η θεραπεία είναι η αυτογνωσία». 

Η πρακτική φιλοσοφία μας οδηγεί στην αρετή, ενώ η θεωρητική φιλοσοφία στην θέωση. Αυτά τα δύο είναι που θέτει σε λειτουργία σε αυτό το ποίημα ο συγγραφέας του. Ο στόχος διακρίνεται μέσα στα λόγια του: «Εφάρμοζε τις υποδείξεις αυτές, διαλογίσου πάνω σ' αυτά. Αυτά πρέπει να αγαπάς με όλη σου την καρδιά...» και αργότερα προσθέτει: «διότι αυτά θα σε θέσουν επί τα ίχνη της θείας αρετής και θα σε κάμουν να βαδίσεις επί τα ίχνη του Θεού». 

Πρέπει λοιπόν πρώτα να γίνουμε Άνθρωποι και μετά Θεοί. Μέσω της κάθαρσης ο άνθρωπος θα οδηγηθεί ως την υψηλή εκείνη κατάσταση όπου ανήκουν τα όντα που δεν προορίζονται να ξαναέλθουν στην γέννηση. Πρόκειται για την κατάσταση της Ανάληψης όπως έγινε πλατειά γνωστή από τότε που ο Ιησούς την πραγματοποίησε μπροστά στα μάτια όλης της Ανθρωπότητας. Πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος να ομοιάσει προς το θείο και κατόπιν να ενωθεί με τον Θεό όσο μπορεί το Ανθρώπινο Ον να ομοιάσει προς τον Θεό. Οι αρετές αφυπνίζουν μέσα μας τις αναγωγούς δυνάμεις, δηλ. τις δυνάμεις που μας άγουν (=φέρουν) προς τα άνω. 

Οι Πυθαγόρειοι έχουν δύο ειδών αρετές. Τις ανθρώπινες ή πολιτικές αρετές και τις θείες. Οι πολιτικές αρετές είναι ένα σύνολο κανόνων και οδηγιών για την καθημερινή ζωή, για το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής. Οι εσωτερικές, οι αληθινές Επιστήμες και οι εσωτερικές πρακτικές είναι αυτές που θα οδηγήσουν τον Άνθρωπο μετά να φθάσει στην απόκτηση των θείων αρετών. Οι πολιτικές αρετές είναι τέσσερις ενώ οι θείες αρετές τρεις. Έτσι συνολικά έχουμε επτά αρετές. 

Οι πολιτικές αρετές είναι: 

1. η φρόνηση

2. η ανδρεία

3. η σωφροσύνη και

4. η δικαιοσύνη

1. Φρόνηση είναι η κυριαρχία αυτού που αναγνωρίζουμε ως αληθινό πάνω στο μη αληθινό. Είναι η διαδικασία του ορθού λόγου που έρχεται να επικρατήσει πάνω στα συναισθήματα και τις μηχανικές ιδέες που είναι κράμα συναισθήματος και σκέψης (καμα-μανασικές καταστάσεις) και υπηρετούν τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις της κατώτερης προσωπικότητας μάλλον παρά την αλήθεια. Στην ουσία η άσκηση της φρόνησης είναι αυτό που σήμερα ονομάζουμε άσκηση της διάκρισης. Η Θεοσοφία υποστηρίζει ότι η πρώτη αρετή που πρέπει να αποκτηθεί είναι η διάκριση και οι Πυθαγόρειοι τοποθετούσαν ως πρώτη αρετή την φρόνηση. Αυτή η ταυτοσήμανση βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία και μας κάνει να διαισθανθούμε την στενή σχέση του Πυθαγορισμού και της Θεοσοφίας. Στο βάθος του διαλογισμού μας πάνω στην φρόνηση θα βρούμε ότι ο ορθός λόγος εκπορεύεται από την ψυχή και εξ αυτής εκπορεύεται η αλήθεια, την οποία κατέχει και είναι η κατάσταση της ύπαρξης της λόγω της ομοιότητας αλλά και της στενής συνάφειας της με το θείο πνεύμα μέσα μας. 

2. Εκείνος που ασκεί την φρόνηση σιγά-σιγά διακρίνει την αλήθεια όλο και πιο καλά και ο κάτοχος της αλήθειας βαδίζει στην επόμενη αρετή που είναι η ανδρεία. Οι Πυθαγόρειοι μας λένε έτσι ότι δεν υπάρχει ανδρεία χωρίς αλήθεια, χωρίς να υπάρχει πρώτα ο ορθός λόγος. Αυτός που διακρίνει την αλήθεια προχωράει στην πραγμάτωση της χωρίς φόβο και πάθος και έτσι ασκείται στην δεύτερη αρετή. 

3. Η σωφροσύνη είναι η εγκράτεια. Αποτελεί την ολοκλήρωση της τελειοποιημένης σχέσης με τον υλικό κόσμο και πρέπει να αγωνιστεί κανείς απέναντι σε τέσσερις καταστάσεις για να την κατακτήσει: 

α . την κοιλιά, β. τον ύπνο, γ. την λαγνεία και δ. τον θυμό.

α . Με δύο λόγια η κοιλιά είναι η τάση απόκτησης, κατα-

κράτησης, ιδιοκτησίας και κατοχής που στην υπερβολή της

δρα ως βουλιμία, ως υπερβολική συσσώρευση αγαθών και

δυνάμεων.

β . Ο ύπνος είναι το σύνολο των δυνάμεων της αδράνειας που μας κρατάνε δέσμιους και βαραίνουν τα πόδια μας στην ατραπό της προόδου και της φώτισης. Μπορεί να έχει την μορφή της τεμπελιάς, της αδυναμίας αλλαγής των αρνητικών τάσεων και ροπών αλλά και αυτού του υπερβολικού ύπνου που αυξάνει στον άνθρωπο τις βιολογικές και αισθησιακές δυνάμεις του λήθαργου. 

γ . Η λαγνεία είναι η ιδιοτελής και για λογαριασμό των κατώτερων παθών συσχέτιση με τον άλλο άνθρωπο. Κατάσταση κατά την οποία εξαθλιώνεται και υποβαθμίζεται η σχέση του ανθρώπου με τις βαθύτερες ανάγκες του και τα βαθύτερα και πιο πραγματικά του «θέλω» προς χάριν της κενής εσωτερικής υπόστασης απόλαυσης. Είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της σημερινής ανθρωπότητας αυτή η απάτη που οδηγεί τον άνθρωπο στην εξαχρείωση και στον απίστευτο αποπροσανατολισμό των συνειδήσεων. 

δ . Ο θυμός είναι η προσπάθεια επιβολής και κυριαρχίας δια της βίας στον άλλο. Αποτελεί δραστηριότητα επιθετική, με καταστροφικό, δολοφονικό θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε χαρακτήρα. Είναι μάλλον πιθανό κάποτε ο θυμός να θεωρηθεί δολοφονική απόπειρα αφού την ώρα εκείνη ο θυμωμένος εξακοντίζει ενεργειακά βέλη, και δηλητήρια με σκοπό την υπερνίκηση και κατατρόπωση του άλλου χωρίς μάλιστα να έχει πάντα το δίκιο με το μέρος του. Ο θυμός στο συναισθηματικό επίπεδο είναι η προσπάθεια επιβολής και επικράτησης μέσω της τυφλής βίας και όχι μεσω της κατανόησης και της ανοχής στη διαφορετικότητα και την ελευθερία του άλλου.

4 . Η δικαιοσύνη είναι η τελευταία και η ανώτερη των πολιτικών αρετών κατά την οποία ο άνθρωπος δεν ακολουθεί πλέον τα δικά του προσωπικά κριτήρια. Αλλά με φρόνηση, ανδρεία και σωφροσύνη στέκει υπεράνω του στενού εγώ της προσωπικότητας του και ακολουθεί και εφαρμόζει αυτό που είναι δίκαιο. 

Η κάθαρση γίνεται βήμα-βήμα και επιτυγχάνεται έτσι η πρόοδος προς την εσωτερική επίτευξη. Η υπόσχεση ότι με την κάθαρση επιτυγχάνεται αυτός ο στόχος ισχύει πέρα από κάθε αμφιβολία. Δεν θα ήταν άλλωστε πολύ απογοητευτικό να μην αληθεύει κάτι που μας έχουν πει οι πλέον Σοφοί Αδελφοί μας, οι Μεγάλοι Δάσκαλοι και Αβατάρ του Ανθρώπινου Γένους; Οι Σοφοί αυτοί αδελφοί και καθοδηγητές μας να μας έχουν εξαπατήσει! Και μόνο που το σκεφτόμαστε αυτό διαπράττουμε αμάρτημα, όταν μάλιστα η λογική και ο ορθός λόγος συμφωνούν. Ισχύει λοιπόν αυτό που λέει ο ποιητής των «Χρυσών Επών»: «Αλλά έχε θάρρος, αφού θείο γένος υπάρχει στους θνητούς ανθρώπους, προς τους οποίους η ιερά Φύσις προσφέρεται και αποκαλύπτει τα πάντα. Των οποίων αν γίνεις κοινωνός, θα κρατήσεις όσα σε παροτρύνω να κάνεις και αφού εξαγνίσεις την ψυχήσου από τους πόνους, θα την σώσεις από αυτούς.» (1)

Με αυτούς τους στίχους ο ποιητής δίνει ακριβώς την Αλήθεια και είναι η απάντηση σε όλες τις αμφιβολίες που γεννιόνται μέσα στο ιδεολογικό σκοτάδι. Είναι μια βασική θέση των Πυθαγορείων στην οποία εκφράζεται η άποψη τους για θέματα που άλλοι έχουν αντιμετωπίσει με την ψυχαναλυτική θεωρία, τον σαμανισμό, ή την θεωρία του κάρμα. Το ποίημα αποτελείται από 71 στίχους και μπορεί να χωριστεί σε δύο ενότητες.  

Η πρώτη ενότητα που είναι από τον στίχο 1 έως τον στίχο 44 αναφέρεται στις πολιτικές αρετές, στην μελέτη, την μαθητεία, επί των φορέων, του «έχειν» δηλ. του Ανθρώπου καθώς και την κάθαρσή τους. Σ’ αυτούς τους στίχους διδάσκεται η κάθαρση του σώματος και της προσωπικότητας η οποία αποτελεί τον κεντρικό κατώτερο διαχειριστή των σωμάτων. Διδάσκεται η διαχείριση του «έχειν» και η αύξηση της συνειδητότητας του «έχω» και του «είμαι». Εκεί δίνονται οι κατευθύνσεις για το ποια είναι η σωστή χρήση των φορέων του ανθρώπου. Μέσα από αυτή την οπτική περιγράφονται ουσιαστικά οι πληροφορίες για τον υλικό κόσμο. Την διάταξη του, την πρακτική σχέση του ανθρώπου με τον υλικό κόσμο, την επιστήμη της ζωής καθορισμένη από κάποιες παροτρύνσεις μέσα στις οποίες κρύβεται για αυτόν που θέλει να εμ βαθύνει συμπυκνωμένη η γνώση για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Εδώ γίνεται η περιγραφή των κόσμων όπως είναι πλασμένοι, ορατών και αόρατων. Τα Χρύσα Έπη έχουν ακριβώς την οργάνωση και την ακρίβεια του Δέντρου της Ζωής της Καμπάλα. Είναι η βάση και προετοιμασία που θα χρειαστεί κατά την Τελεστική Επιστήμη και πράξη. Όπου η πράξη ενώνεται με τον βαθύτερο σκοπό του ανθρώπου και όλοι οι φορείς ευθυγραμμίζονται στον σωστό προορισμό τους. Γίνονται αναφορές στην ζωή του κατώτερου ανθρώπου δηλ. της προσωπικότητας και δείχνει πως θα καταφέρει να ευθυγραμμιστεί με το Ανώτερο Εγώ, την Ψυχή, ή Ανώτερο Εαυτό. Γίνεται εδώ αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε «ψυχαναλυτική αυτοθεραπεία» μέσα από τις αναδρομές που διανοίγονται από την τεχνική της «αυτοπαρατήρησης». 

Η «αυτοπαρατήρηση» συνίσταται στο να παρατηρούνται κάθε μέρα όλα τα γεγονότα της ημέρας στην κάθε τους λεπτομέρεια με το ερωτηματολόγιο:  

• τι έκανα και ήταν σφάλμα;

• τι έκανα και ήταν σωστό;

• τι έπρεπε να κάνω και δεν το έκανα; 

Όταν η αυτοπαρατήρηση γίνεται με επιμέλεια για μεγάλο χρονικό διάστημα, αρχίζουν να ανοίγουν μέσα στον άνθρωπο μνήμες ξεχασμένες παλαιών γεγονότων και ουσιαστικά η οδός αυτή μας φέρνει στο να θυμηθούμε γεγονότα ακόμα και άλλων ενσαρκώσεων. Πρόκειται για μια διαδικασία που θεωρείται αναγκαία, απαραίτητη και άκρως βοηθητική. Μέσα σ αυτή την τεχνική εμπεριέχονται αλήθειες που έχουν εκφραστεί και σε άλλες πολιτισμικές προσεγγίσεις του ανθρώπου. Έτσι ελευθερωνόμαστε από το κάρμα που μας κρατάει δέσμιους και παίρνουμε πίσω τα κομμάτια της αλήθειας μας που έχουν εγκλωβιστεί στα καρμικά γεγονότα ελευθερωνόμενοι. Αυτό που στην ουσία συμβαίνει είναι ότι ο άνθρωπος με την αυτοπαρατήρηση καταφέρνει να αποκολληθεί από ανθρώπους, και γεγονότα που τον έχουν καθηλώσει σε ένα τροχό εξάρτησης, παράγοντας στην συνέχεια γεγονότα και συμπεριφορές εξάρτησης οι οποίες μας κρατάνε προσδεμένους στον τροχό της ασθένειας, του σκότους και του πόνου. Η αυτοπαρατήρηση δεν παύει ποτέ να γίνεται. Σ’ αυτή βρίσκονται τα όρια μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης ενότητας των Χρυσών Επών. Είναι η βασική τεχνική η οποία μας κατευθύνει στην αυτογνωσία. 

Η πρώτη ενότητα ολοκληρώνεται με τον 44ο στίχο. Η δεύτερη ενότητα που κρατάει ως το τέλος στον στίχο 71 αναφέρεται στις θεϊκές αρετές και μας υποδεικνύει το πως θα οδηγηθούμε στην θεία εξομοίωση. Ξεκινάει από την στιγμή που ο άνθρωπος εκτελεί καθημερινά και με φροντίδα την άσκηση της αυτοπαρατήρησης. Αργότερα προχωρώντας η αυτοπαρατήρηση εφαρμόζεται στο διαρκές τώρα. Γι αυτό κάποια στάδια της λειτουργικότητας της -όπως η ανάμνηση γεγονότων προηγούμενων ζωών- ανήκουν στο δεύτερο στάδιο της προετοιμασίας για τις μυήσεις και αργότερα. Οι οδηγίες της δεύτερης ενότητας λειτουργούν σε κάποιον που έχει εφαρμόσει τις οδηγίες της πρώτης ενότητας. Το συναίσθημα και η νόηση γίνονται ανώτερα και ο άνθρωπος αποκτάει γνώση η οποία ανήκει στον Ανώτερο ή Διαισθητικό Νου. 

Εδώ ο άνθρωπος πλέον γίνεται συμμέτοχος της ζωής των θεών και μαθαίνει να συνεργάζεται μαζί τους ευθυγραμμίζοντας τις πράξεις του με τη Βούληση τους. Οι πράξεις έτσι αποκτούν ένα ανώτερο νόημα. Μαθαίνει τις αλήθειες της σύστασης των θεών και ανθρώπων, ποιες είναι οι διάφορες τους και ποια η από κοινού εργασία που πρέπει να αναλαμβάνεται από τον άνθρωπο. Ακόμα μαθαίνει την ουσία και την σύσταση όλων των όντων της φύσης και το ότι τα πάντα είναι Ένα. Έτσι η ζωή και οι πράξεις αποκτούν ολοένα και πιο ανώτερο νόημα τοποθετημένο μέσα στην αλήθεια και οι πλάνες απομακρύνονται. Η πλήρης επαφή με την πραγματικότητα καθιστά τον άνθρωπο άψογο συμμέτοχο στη ζωή. Καθαρίζεται από το παλαιό κάρμα και πλέον δεν δημιουργεί νέο. Οι αιτίες της σύγκρουσης ξεπερνούνται έμπρακτα και κλείνει η πόρτα της θλίψης, του πόνου και της αρρώστιας για πάντα. Γνωρίζει ποιος πραγματικά είναι δηλ την θεϊκή φύση του εξαγνίζοντας την ψυχή του και τηρώντας αυτά που έχει μάθει σε μια νέα ζωή χωρίς πόνο. Η εσωτερική οργάνωση του παίρνει την πραγματική της θέση και ο άνθρωπος γίνεται πράγματι Ανθρωπος καθιστώντας την γνώμη του, την νόηση του, οδηγό των άλογων φύσεων του. 

Η κάθαρση σε αυτό το στάδιο χρησιμοποιεί την τελετουργική πράξη για τον καθαρισμό του ενεργειακού ή αιθερικού σώματος. Του αυγοειδούς, η φωτεινού σώματος όπως το ονόμαζαν οι Πυθαγόρειοι και που το θεωρούσαν απαραίτητη δραστηριότητα και συμπληρωματική της ψυχικής και σωματικής κάθαρσης. Δίδασκαν δε οι Πυθαγόρειοι ότι με την κάθαρση του αυγοειδούς ο άνθρωπος επιτυγχάνει να αποκτήσει φτερά και έτσι να μην καθυστερήσει στην προς τα άνω πορεία με στόχο την επιστροφή στην πατρίδα, κατά τον αποχωρισμό από τον υλικό φορέα του την στιγμή του θανάτου. Τα φτερά αυτά είναι πραγματικά, αλλά δεν είναι του φυσικού επιπέδου. Πρόκειται για ενεργειακά φτερά τα οποία οι διορατικοί μπορούν και βλέπουν. Εκείνο που περισσότερο βέβαια συμβάλλει στην ανάπτυξη των ενεργειακών φτερών είναι ο διαλογισμός με τον οποίο συνηθίζουμε να αποστασιοποιούμαστε από τα υλικά πράγματα και να απορρίπτουμε όλες τις ιδεολογικές και συναισθηματικές μολύνσεις που προκαλούνται από την άγνοια της σωστής συνύπαρξης με τα θνητά σώματα. 

Όταν ο άνθρωπος κάνει όλη αυτή την διαδρομή, αφού εγκαταλείψει το σώμα του, έρχεται στον ελεύθερο αιθέρα, και γίνεται αθάνατος, «θεός άμβροτος», δηλ. δεν είναι πια θνητός. Αυτό αποτελεί τον στόχο της πορείας του ανθρώπου που όλοι μας βαδίζουμε και πρόκειται να πραγματώσουμε σε διαφορετικούς χρόνους ο καθένας. Αλλοι πιο πρόθυμοι εργάζονται με πολύ επιμέλεια και φροντίδα γι αυτή την πορεία και άλλοι θα περιμένουν μέχρι το σύνολο της ανθρωπότητας να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. 

Τα Χρυσά Έπη κλείνουν σε αυτό το σημείο την αναφορά τους αφού έχουν αποκαταστήσει και συνοδεύσει τον Ανθρωπο έως τον τελικό Στόχο του. Η πορεία ξεκινάει με την κάθαρση, και την αφύπνιση στα θέματα του θνητού μέρους του ανθρώπου. Αυτά φέρνουν την γνώση και την σωστή σχέση με τον υλικό κόσμο, αναλαμβάνοντας την προετοιμασία για να γίνει το σώμα ο ναός του πνεύματος. Προχωράει στην αποκάλυψη του αθάνατου μέρους. Επέρχεται η Ισορροπία και αποκαθίσταται η ορθή θέση του Ανθρώπου στον Κόσμο. Συνοδεύει τον άνθρωπο έως το τελικό του στάδιο που είναι το ξεπέρασμα της θνητότητας μέσω της αναγνώρισης του ποιος πραγματικά είναι, δηλ της αναγνώρισης της ψυχής ως της ενσαρκωμένης οντότητας και της επιλογής του να επιστρέψει στην πατρίδα καταγωγής της ψυχής που βρίσκεται σε ανώτερους, μη ορατούς κόσμους στην πέμπτη διάσταση και πέραν αυτής. 

Θα επαναλάβω ακόμα μια φορά μια φράση: το ποίημα αυτό δεν είναι ποίημα που διαβάζεται. Είναι ένα ποίημα που πράττεται. Οι Πυθαγόρειοι Φιλόσοφοι το είχαν δίπλα τους κάθε στιγμή και κάθε πρωί όταν ξυπνούσαν το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να διαβάσουν μερικούς στίχους από το ποίημα Οδηγό τους. Ήταν η φωνή της Αγάπης του Μεγάλου Διδασκάλου. Μόνο έτσι μπορεί να προσεγγιστεί αυτό το ποίημα. Όταν κάποιος ανοίξει τον εαυτό του για να επικοινωνήσει με την πηγή του ποιήματος αυτού, δεν μπορεί παρά να ενεργήσει και αυτός με τον ίδιο τρόπο και σήμερα.

1.«..Αλλά συ θάρσει, επεί θείον γένος εστί βροτοίσιν, οίς ιερά προσφέρουσα φύσις δείκνυσιν έκαστα, ων ει σοι τι μέτεστι, κρατήσεις ων σε κελεύω εξακέσας ψυχήν δε πόνων από τώνδε σαώσεις.»