Σας προτείνουμε...
σας προτείνουμε...
Τάσος Προύσαλης: ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ για «φυγόπονους» σπουδαστές υποκριτικής.
ΕσωΘέατρο

- Εξετάζεται το θέατρο ως χώρος-δράση-κοινωνικό φαινόμενο, ακόμα, η θρησκευτική του προέλευση, ο ρόλος και ο παιδευτικός του χαρακτήρας.
- Δίνονται οι ορισμοί και τα πρωταρχικά στοιχεία για την Τραγωδία, την Κωμωδία και το Σατυρικό Δράμα.
- Παρουσιάζονται οι βιογραφίες των τριών μεγάλων τραγικών, Αισχύλου-Σοφοκλή-Ευριπίδη και του μέγιστου κωμωδιογράφου Αριστοφάνη, ενώ παρατίθεται συνοπτικά το ουσιώδες περιεχόμενο του κάθε έργου τους και αναφέρονται ένα προς ένα τα δρώντα πρόσωπα.
- Αποτυπώνονται οι απόψεις περί Αρχαίου Δράματος και το συμπύκνωμα της διδασκαλίας των κορυφαίων Ελλήνων σκηνοθετών του 20ου αιώνα: Φώτου Πολίτη, Δημήτρη Ροντήρη και Καρόλου Κουν.
Οι πληροφορίες αυτές, πέραν της χρηστικότητας τους για τον σπουδαστή, προορίζονται να εμπνεύσουν και κάθε αναγνώστη που θέλγεται από την Τέχνη του Αρχαίου Δράματος και ζητά να μυηθεί σ' αυτό.
Πληροφορίες: ΕσωΘέατρο - Τηλ. 210 3410224
Ο Τάσος Προύσαλης είναι ηθοποιός. Εργάστηκε με μεγάλη επιτυχία πλάι σε κάποιους από τους σημαντικότερους κωμικούς της προηγούμενης γενιάς: Γιάννη Γκιωνάκη, Αθηνόδωρο Προύσαλη, Κώστα Βουτσά, Γιώργο Κωνσταντίνου, Νίκο Ρίζο κ.ά. Το 1982 έπαιξε με το Εθνικό Θέατρο στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη και το 1983 πάλι με το Εθνικό στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Έλαβε μέρος σε πολυάριθμες σημαντικές θεατρικές παραστάσεις, ενώ εργάστηκε με επιτυχία και στον κινηματογράφο, σε τηλεταινίες αλλά και στην τηλεόραση. Το 2004 ίδρυσε το ΕσωΘέατρο που λειτουργεί από τότε ως θεατρική σκηνή αλλά και θεατρικό εργαστήρι, στο οποίο διδάσκει αρχαίο δράμα, σύγχρονη κωμωδία και holistic acting.
Γιώργος Παναγιωτίδης: ΕΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΩΝ
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Ο Γιώργος Παναγιωτίδης είναι Έλληνας ποιητής και πεζογράφος, γεννημένος στην Αλεξανδρούπολη
το 1965.

Τότε συνέβη μέσα στα αδέλφια να στρεβλωθεί ο κόσμος και να πυρακτωθούν από έρωτα ανεξέλεγκτο που γρήγορα ρίζωσε έως το τρίσβαθο της ψυχής τους, δέντρο θεόρατο, καταπράσινο μα ζωσμένο άσβηστη πυρά. [...] Μα ήταν αλλόκοτος ο έρωτας αυτός γιατί θέριεψε ανάμεσα στ' αδέλφια κι ενάντια σε πλήθος μύθων που θέλουνε μέχρι κι εχθρούς τους δίδυμους, να αντιμάχονται ακόμα και στην κοιλιά της μάνας τους, πριν γεννηθούνε. Έρωτας σαν από θεό σταλμένος αφού δεν μπόρεσαν ούτε για μια στιγμή να του αντισταθούνε κι όλο τους τράβαγε με δύναμη ανίκητη κι όλο τους ζάλιζε μ' ένα βαρύ, γλυκό μεθύσι αγάπης.
Θα καθίσω κοντά σου, της είπε η μάνα της, γιατί είσαι μόνη κι εδώ που απέμεινες μόνο τα δέντρα σ' ακουμπούν και μόνο τα σύννεφα χαϊδεύουν τη ψυχούλα σου μικρή μου κόρη, ερειπωμένη μέσα στο μέγα πλήθος του κόσμου τούτου όπου φουσκώνουν οι φαντασμένες πόλεις του κι υψώνουν τα σπίτια τους πάνω από τους ανθρώπους και φεύγουν οι δρόμοι τους πέρα από τους τέσσερις ορίζοντες, τόσοι και τόσοι άνθρωποι, φιάλες αδειανές κι όλοι τους σ' αγνόησαν καλή μου, μονάκριβη μου θυγατέρα. Μα εγώ σε γέννησα να χαίρεσαι, η σάρκα σου είναι σάρκα μου κι οι πόθοι σου παρηγοριά μου...