Αναμνήσεις ενός «Εξτρεμιστή», «Αιρετικού» | Γιώργος Γεωργιάδης

 Γιώργου Γεωργιάδη

Από τότε που έκανα την είσοδό μου στο χώρο του ευρέως αποκαλούμενου εσωτερισμού (ορισμός που σηκώνει αρκετή κουβέντα αλλά θα ιδρώσουμε άλλη φορά με αυτόν), στο σακούλι μου έχω μαζέψει πολυάριθμες παρουσίες σε εκδηλώσεις του χώρου, είτε από τη μεριά του διοργανωτή, είτε από τη μεριά του ομιλητή, είτε από αυτήν του επισκέπτη, ακόμα και από αυτήν του επίσημου εκπροσώπου. Μάλιστα, πολλές από αυτές τις παρουσίες αφορούν σε διεθνείς εκδηλώσεις, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε πολλά άλλα μέρη του πλανήτη. Αναφέρομαι σε πολυήμερα συνέδρια, ημερίδες, σχολεία, παρουσιάσεις κλπ.

Ένα συνέδριο μπορεί να διοργανωθεί με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει στους επισκέπτες να έρχονται και να φεύγουν σε καθημερινή βάση, χωρίς να είναι απαραίτητα οι ίδιοι κάθε μέρα, ή μπορεί να γίνει συγκεντρώνοντας έναν βασικό αριθμό συνέδρων που θα διαμένουν στον συνεδριακό χώρο για όλες τις ημέρες. Στη πρώτη περίπτωση το συνέδριο παρακολουθείται μονίμως από επισκέπτες, ενώ στη δεύτερη οι συμμετέχοντες ζουν μαζί. Παίρνουν πρωινό μαζί, πάντα οι ίδιοι, τρώνε, συζητούν, κάνουν παρέα. Έχω την άποψη πως η εμπειρία της συμμετοχής σε μία τέτοια εκδήλωση δεν συγκρίνεται, σε καμία περίπτωση, με την απλή επίσκεψη και παρακολούθηση μίας ή περισσότερων ομιλιών, ανεξάρτητα από τη ποιότητα των παρουσιαζόμενων εργασιών. Πάντα θα υπάρχουν ενδιαφέροντες ομιλητές, με ενδιαφέροντα θέματα. Και εγώ πάντα θα τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια, αφού το έργο που επιτελείται, ακόμα και με μία μόνο ομιλία, είναι σημαντικό. Τελικά όμως τη διαφορά την αντιλαμβάνεσαι τη τελευταία ημέρα του κάθε συνεδρίου. Στη πρώτη περίπτωση, τελειώνει κάτι σημαντικό από το οποίο ωφελήθηκες κάποια επιπλέον εφόδια στο πνευματικό σου ταξίδι, στη δεύτερη όμως, εκτός από αυτό, συμβαίνει και κάτι άλλο που για εμένα είναι ακόμα πιο σπουδαίο.

Ένα περίεργο συναίσθημα έλλειψης αισθάνεσαι να αρχίζει να καταλαμβάνει τη καρδιά σου. Τι έλλειψη είναι αυτή; Θα σου λείψουν οι καλές ομιλίες; Το φαγητό; Κάποιες ιδιαίτερες εκδηλώσεις; Το όμορφο περιβάλλον; Οχι! Θα σου λείψει ο δεσμός. Θα σου λείψει αυτό το δέσιμο που δημιουργείται με ανθρώπους που πιθανά δεν ήξερες ποτέ, ανθρώπους από χώρες μακρινές, από διαφορετικούς πολιτισμούς, παραδόσεις και θρησκείες, ανθρώπους όμως που μοιράζονται το ίδιο «ιδιόμορφο» ενδιαφέρον με εσένα και ξέρουν να σε ακούν, να σε αισθάνονται και να σε καταλαβαίνουν.

Η πραγματικότητα, αν και δυσάρεστη, είναι ότι για το ευρύ κοινωνικό περιβάλλον είσαι «περιθωριακός», «ιδεολογικά εξτρεμιστής», σε ακραίες περιπτώσεις τρελός ή ονειροπαρμένος, για τα ιερατεία δε, τις περισσότερες φορές ένας αιρετικός που πρέπει να αισθάνεται ευγνώμων που δεν έχει ριχθεί στη πυρά ή δεν έχει ξυλοκοπηθεί. Ε, λοιπόν, σε ένα τέτοιο συνέδριο είσαι με τους ανθρώπους σου παρέα. Μπορεί πολλοί από αυτούς να έχουν έναν πνευματικό εγωισμό που δεν συνάδει με αυτά που διαλαλούν, μπορεί άλλοι να αισθάνονται διδάσκαλοι ή γκουρού, μπορεί και θαυματοποιοί ή απεσταλμένοι, στο τέλος της ημέρας όμως, θα σε έχουν ακούσει. Θα σε έχουν συναισθανθεί. Θα έχουν ενωθεί μαζί σου, ως υπήκοοι μιας χώρας περιθωριοποιημένης, που αντιλαμβάνονται τα πράγματα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, σωστός ή λάθος δεν έχει σημασία, είναι όμως ο δικός τους τρόπος και αυτό τους κάνει όλους ένα. Με μία σημαντική διαφορά όμως. Δεν αισθάνονται ως διαφορετικούς όσους δεν κατοικούν στην ίδια χώρα.

Κλείνοντας λοιπόν, θεωρώ πως τέτοιου είδους συνέδρια είναι καλό να γίνονται για να δίνουν την ευκαιρία σε αυτά τα συναισθήματα να θεριεύουν και εύχομαι σε όλους σας να μπορέσετε μία ημέρα να συμμετάσχετε σε ένα, όντας σίγουρος πως θα αισθανθείτε κι εσείς κάτι ανάλογο. Ειδικά σε μία εποχή που οι κοινωνίες πάσχουν από ασθένειες που προκαλούν οι κάθε λογής, κοινωνικά αποδεκτοί και τιμούμενοι λόγιοι, πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες, ας είναι οι «εξτρεμιστές» και «αιρετικοί» αυτοί που θα κρατούν ψηλά αναμμένη τη δάδα του ανθρωπισμού και της παγκόσμιας αδελφότητας.