ΗΤΙΔΟΡΦΑ, Η Άκρη της Γης | Νίκος Φωκάς

Νίκος Φωκάς

Τι είναι αλήθεια αυτό που δίνει στα σύμβολα τη μυστική τους δύναμη;

Τι μετατρέπει τις λέξεις από απλά σημάδια πάνω στη σελίδα, σε μοχλούς που  ανακατεύουν το μυαλό μας; 

Ψάχνοντας να βρω μια απάντηση για αυτό το περίεργο σύνολο βιωμάτων, αντιλήψεων και συναισθημάτων, που περιεκτικά ονομάζουμε «αισθητική», αυτή τη στιγμιαία παύση πριν γεννήσουμε την επόμενη λέξη, την επόμενη πινελιά, την επόμενη νότα, θυμήθηκα τι ήταν αυτό που με οδήγησε στο ETIDORHPA. 

Γοητευμένος χρόνια από τις θαυμάσιες εικονογραφήσεις του Gustave Dore στα έργα του Δάντη και του Milton, αντίστοιχα αισθήματα θαυμασμού ξύπνησαν, όταν ήρθα σε επαφή με την υπέροχα εσωτερική δουλειά του Augustus J.Knapp, στο μνημειώδες έργο του Manly P. Hall, The Secret Teachings of all Ages. Επικό, μυστικιστικό και ταυτόχρονα εξωτικό, άφησε μέσα μου το ίδιο μικρόβιο που μου άφηναν παλιά  εξώφυλλα άλμπουμ του progressive rock και βιβλίων του 19ου αιώνα, αλχημικά εμβλήματα όπως του Atalanta fugiens του Maiers και οι κοσμολογικές κρυπτογραφημένες χαράξεις των De Bry. Το τέλος του 19ου αιώνα, γνώρισε μια δυνατή αναγέννηση των απόκρυφων επιστημών και φιλοσοφίας, από προσωπικότητες μοναδικές και πρωτοπόρες που έθεσαν τις βάσεις επάνω στις οποίες ο δυτικός εσωτερισμός πάτησε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αι. Η τέχνη και η λογοτεχνία του φανταστικού ενσωμάτωσαν όλα αυτά τα στοιχεία, καθώς και τις εξελίξεις στη τεχνολογία και την επιστήμη της Ψυχολογίας. Οι παραδοσιακές μυστικές ομάδες (Τεκτονισμός), επανήλθαν στο προσκήνιο ανανεωμένες, ενώ νέες δημιουργήθηκαν (Golden Dawn κ.α.). Φωτεινά, σκοτεινά, ανήσυχα πνεύματα μεγαλούργησαν αφήνοντας πίσω τους ενα έργο τεράστιο. 

Αλλά όπως συνέβαινε πάντα, κάθε βαθειά καταννόηση, έχει και την επιφανειακή προσιτή για τον κόσμο πλευρά. Ο Έκο, στο «Εκρεμμές του Φουκώ», μας το δίνει με χιούμορ, έχοντας δύο εκδοτικούς οίκους που ανήκουν στον ίδιο εκδότη. Στον «Γκάραμοντ», εκδίδονται σοβαρά εσωτερικά έργα, ενω στο «Μανούτιο», όσα μπλέκουν τον εσωτερισμό με τις θεωρίες που θέλει να ακούσει ο καθένας. Αν πιστεύεις πως οι Ναΐτες, είχαν πραγματικά κάποια ισχυρά μυστικά και έχουν αφήσει τα πλοκάμια τους σε «μύστες» που συναντούνται καθε 120 χρόνια, επικοινωνούν στο αστρικό πεδίο και είναι σε επαφή με τους αρχηγούς κρατών, τότε θα αγοράσεις το βιβλίο σου απο το «Μανούτιο». Εκεί πάλι θα πας αν πιστεύεις πως το Αλφάβητό σου, έχει κάποια βαθύτερα νοήματα και υπάρχει κάποια ιδιαίτερη θεϊκή αποστολή της φυλής σου. Αν πιστεύεις πως έχεις «αφυπνιστεί» καταννοώντας κάποια ιδιαίτερη αλήθεια, η οποία «επιμελώς κρύβεται», από αυτούς που καθορίζουν τις τύχες των υπολοίπων. Όσο πιο πολλά μυστικά, τόσο μεγαλύτερη η κυκλοφορία και φυσικά ο αναγνώστης θεωρεί τον εαυτό του μέλος μιας αόρατης ομάδας που έχει καταλάβει τις συνομωσίες που στήνονται απο κάποιους άλλους, αόρατοι και αυτοί. 

Το Etidorhpa, θα ήταν ένα απο τα best-seller του «Μανούτιου». Η πρώτη του έκδοση, έγινε το 1895, αν και κυκλοφορούσε σε χειρόγραφα κάποια χρόνια πριν. Λίγοι θιασώτες της θεωρίας της Κοίλης Γης δεν το έχουν υπ΄όψη, αν και δε θεωρείται το επίσημο ευαγγέλιο τους. Η H.P. Blavatsky, μόλις λιγα χρόνια πριν, είχε εκδόσει τη «Μυστική Δοξασία», επιχειρώντας μια σύνθεση θρησκείας, επιστήμης και φιλοσοφίας. Στο άρθρο της, Cycles and Avatras, επαναφέρει το μύθο της Shambhala, της ιερής μυστικής πόλης στα Ιμαλάια, όπου όλη η γνώση της ανθρωπότητας είναι αποθηκευμένη. Εκεί συνεδριάζει η «Απόκρυφη Αδελφότητα»(1), η αρχετυπική αυτή αδελφότητα εξελιγμένων συνειδητοτήτων. Από τότε με παρόμοια ονόματα, η αδελφότητα αυτή των κοσμικών διδασκάλων, θα πρωταγωνιστεί σε όλες τις εσωτερικές σχολές, ως ο αόρατος εσωτερικός τους κύκλος, προσθέτοντας μια ακόμα new age φαντασιοπληξία, ένα ακόμα πλήγμα για τους ερευνητές του Εσωτερισμού με ανοιχτό μυαλό. Η ιδέα αυτή, σε συνδυασμό με τις θεωρίες περι Κοίλης Γης, οι οποίες ήταν αρκετά παλιές, (δες ειδική κάρτα για την Κοίλη Γη), αναπτύχθηκε αρκετά από τους Εσωτερικούς κύκλους του 19^ου αι. Στο Παρίσι, κέντρο της απόκρυφης αναθέρμανσης, βρίσκουμε την περίφημη Agartha του Alexandre Saint-Yves (1842-1909), την πόλη στο κέντρο της Γης. Η σύλληψή της στηρίχθηκε επάνω σε ένα μίγμα απο Θεοσοφικές δοξασίες για την ύπαρξή της, «εξελιγμένους Διδασκάλους», αλλά και πολιτικοκοινωνικές δομές σύμφωνα με την Συναρχία, ένα συντηρητικό θεολογικό-πολιτικό σύστημα το οποίο ξεπήδησε ως αντίδραση στις τότε αναπτυσσόμενες ιδέες του Αναρχισμού, στηριζόμενη στο μοντέλο της Ιδανικής Πολιτείας, που τόσο συχνά έκανε την εμφάνιση του στα Ουτοπικά οράματα. 

Αλλά ας γυρίσουμε στο Etidorhpa. Στο δερμάτινο εξώφυλλο, μια ανάγλυφη ασημοτυπία προδιαθέτει για το ταξίδι που θ’ακολουθήσει ο αναγνώστης και η ποιότητα της έκδοσης είναι μοναδική. Ο πλήρης τίτλος του, είναι άλλο ένα σημείο θαυμασμού:

ΗΤΙΔΟΡΦΑ ή Η Άκρη της Γης.  

Η παράξενη ιστορία ενός μυστηριώδους πλάσματος και η περιγραφή ενός καταπληκτικού ταξιδιού, όπως δόθηκε σε χειρόγραφο στον Λιουέλιν Ντρούρι, ο οποίος υποσχέθηκε να την εκδώσει όπως είχε γραφεί, αλλά δεν τήρησε το λόγο του. Την ευθύνη της έκδοσής του ανέλαβε τελικά ο Τζον Γιούρι Λόιντ, με πλούσια εικονογράφηση απο τον Τζ. Αύγουστο Κναπ (2).

Το «ΗΤΙΔΟΡΦΑ» είναι αντιστροφή του «ΑΦΡΟΔΙΤΗ», ταυτίζοντας τη γη με την Αφροδίτη και υπονοώντας τη κατάβαση στο εσωτερικό της. 

ΤΖΩΝ ΓΙΟΥΡΙ ΛΟΪΝΤ (1849-1936) Ας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα το συγγραφέα, πριν φτάσουμε στο ίδιο το έργο. Ο Λόιντ, αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη της φαρμακολογίας, διαπρέποντας ως καθηγητής, συγγραφέας, εκδότης περιοδικών και ιδρυτής της βιβλιοθήκης Λόιντ Βοτανικής και Φαρμακολογίας. Μελέτησε σε βάθος τα ναρκωτικά, ιδιαίτερα αυτα της Βόρειας Αμερικής, στοιχείο που όπως θα δούμε γίνεται φανερό στα τελευταία μέρη του Etidorhpa. Βαθειά επιστημονικός, πιστεύοντας ωστόσο στην αξία των αποκρυφιστικών και αλχημικών παραδόσεων, τις οποίες αγωνιωδώς φαίνεται να υπερασπίζεται στο βιβλίο, ενάντια στην απαξίωση από τη δογματικά υλιστική επιστήμη της εποχής του. 

Στο βιβλίο «Τσιντσινάτι, η βασίλισσα πόλη», του Γκρός, μια σύντομη βιογραφία του Λόιντ λέει ότι «ως αποκρυφιστής συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον επιφανείς» και καταλήγει: «η Ητίδορφα (etidorhpa), είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να γραφεί μόνο από έναν άνθρωπο βαθιά προχωρημένο στη μελέτη του αποκρυφισμού και... στις αποκαλύψεις μιας μυστικής εταιρείας» (3). 

Ο Λόιντ, σύμφωνα με τον Wilgus, είχε σύνδεση με εταιρείες όπως το Αρχαίο Εσσενικό Τάγμα και οι Γιοί της Μεταστροφής (τάγμα με προφανείς Αλχημικές -κατά το, οι Γιοί της Τέχνης, καθώς και Τεκτονικές αναφορές- στο βιβλίο υπάρχουν ξεκάθαρες παραθέσεις Τεκτονικών τυπικών). 

Το ίδιο το βιβλίο, αρκετά επιστημονικό για τους αποκρυφιστές, πολύ διαφορετικό για τους εραστές της θεωρίας της Κοίλης Γης, αλλά και υπέρμετρα υπερβατικό για τους επιστήμονες, αγνοήθηκε συστηματικά απο όλους, κριτικούς και διανοούμενους, παραμένοντας ωστόσο, δημοφιλές μέχρι τις ημέρες μας. Η μοναδική στο είδος της παραλλαγή του στην ιδέα περί Κούφιας Γης μπορεί ίσως να φαίνεται εξωπραγματική κάτω απο το φως των σύγχρονων θεωριών περί του εσωτερικού της Γης, ωστόσο έχει υποστεί τόσο πλήρη επεξεργασία, ώστε σε κάνει να την πιστεύεις. Η εξέλιξη της υπό

θεσης είναι καθαρά αλχημική, με τον ήρωα να βιώνει εσωτερικά και εξωτερικά μια μεταμόρφωση καθώς βυθίζεται όλο και περισσότερο στο κέντρο της Γης. Εδώ βρίσκουμε μια μοναδική αντίφαση με τα εσωτερικά στερεότυπα της ταύτισης του Φωτός με την απεραντοσύνη του Θείου Σύμπαντος, σε πλήρη όμως Ερμητική και Αλχημική συμφωνία. 

Η εσωτερική κάθοδος, το περίφημο VITRIOL, κορυφώνεται, όσο ο κεντρικός ήρωας με το περίεργο αλλα και τόσο βαθιά μυστικιστικό όνομα «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος», περνώντας ένα-ένα τα στάδια του ταξιδιού του μέχρι τη τελική συνάντησή του με την Ητίδορφα-Αφροδίτη. Η ίδια η Γη γίνεται ο Αθάνωρας αυτής της μεταστοιχείωσης. Οι αναφορές πολλές. Σε πλήρη ταύτιση με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη, ως φωτεινή ζωή που αναδύεται απο το σκοτεινό χάος, είχε τα ιερά της σε σπηλιές και υπόγεια ανοίγματα. Και απο μία σπηλιά, ξεκινάει το ταξίδι του ήρωα. Ας δούμε, λίγο πιο αναλυτικά το ταξίδι του, χωρίς όμως να αποκαλύψουμε τα πάντα, αφήνοντας το δυνητικό αναγνώστη να βιώσει τη γοητεία του βιβλίου.

►Το Κάλεσμα  

(Μόνο όταν είσαι μόνος, είσαι λιγότερο μόνος) 

Ενα βαρύ χειμωνιάτικο βράδυ στο Οχάιο, ο Λιουέλιν Ντρούρι, βυθισμένος σε βαθειά σύγχυση και μελαγχολία, ανοίγει τυχαία να διαβάσει κάποιο βιβλίο λατινικών αποφθεγμάτων. Η πρόταση του Κικέρωνα, «μόνο όταν είσαι μόνος, είσαι λιγότερο μόνος», τον βάζει σε ένα απίστευτο διαλογιστικό μονόλογο, όταν με έκπληξη διαπιστώνει πως πράγματι, δεν είναι μόνος στο δωμάτιο. Απέναντί του καθισμένος ήρεμα, βρίσκεται ένας ασπρομάλλης άνδρας, με το όνομα «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος», ο οποίος του εξηγεί πως βρίσκεται εκεί επειδή ο ίδιος τον κάλεσε και του αποκαλύπτει πως με τη πάροδο του χρόνου θα του εξιστορήσει ένα αφήγημα, το οποίο στο τέλος θα σφραγιστεί και ο Λ. Ντρούρι, θα αναλάβει 30 χρόνια μετά να το εκδώσει. Έτσι ξεκινά ένας κύκλος συναντήσεων, όπου ο «Άνθρωπος» μας, διηγείται την ιστορία του.

►Η Γνώση 

Η Αλχημική βαρύτητα στην ιστορία γίνεται εμφανής από την αρχή, όπου ένα κεφάλαιο με τίτλο «Αναζήτηση της Γνώσης:Το γράμμα ενός Αλχημιστή», ξεκάθαρα μας γνωστοποιεί το έργο και την ιστορία των σπουδαιότερων Ερμητικών φιλοσόφων και Αλχημιστών. Αυτό ήταν και το κίνητρο που έκανε τον «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος», να γίνει μέλος κάποιας Μυστικής Εταιρείας. Εκεί, αφού έγινε κάτοχος των μυστικών, προχώρησε στην δημοσίευσή τους, παρακινούμενος απο το γράμμα του Αλχημιστή, πιστεύοντας πως η αποκάλυψη θα είχε, πέρα απο την επακόλουθη τιμωρία του ως προδότη απο την Εταιρεία και τους αδελφούς του, αρκετά οφέλη για την ανθρωπότητα. 

►Η Απαγωγή 

Όπως ήταν αναμενόμενο, ξεκίνησε μια σειρά από απόπειρες φυσικής αλλά και κοινωνικής εξόντωσης του «Ανθρώπου που το Έκανε». Τέλος, κατάφεραν να τον κλείσουν στη φυλακή, έως ότου κάποια μέρα το υπόλοιπο της ποινής του πληρώθηκε από «άγνωστους» φίλους, όπως έμαθε. Βγαίνοντας από τη φυλακή δύο αδελφοί του τον απαγάγουν, αποκαλύπτοντάς του πως η μοίρα-τιμωρία του είναι να εξαφανιστεί και να γνωρίσει αυτά που μόνο ελάχιστοι αδελφοί του είναι προορισμένοι να γνωρίσουν. 

«Σε λίγο θα μπείς μέσα στις σκιές του σκότους και θα μάθεις πολλά απο τα μυστήρια της ζωής κι απ’ τα αφανέρωτα μυστήρια που κρατούνται κρυφά απ’ τους συνανθρώπους σου... Θα βρεις μυστικά που ο άνθρωπος, όπως είναι τώρασυγκροτημένος, δεν μπορεί ακόμη ν’ ανακαλύψει· ο άνθρωπος του μέλλοντος όμως θα πρέπει να φωτιστεί από αυτά.» 

►Το Πρώτο Στάδιο Ο Θάνατος της Μορφής Κυρίαρχο στοιχείο: Γη 

Ταλαίπωρος και γεμάτος ενοχές, ο «Άνθρωπος», αναγκάζεται να απλώσει στο πρόσωπό του ενα αλχημικό μίγμα. Το πρόσωπό του γεμίζει ρυτίδες, φτάνοντας στο σημείο να κυκλοφορεί αγνώριστος στη πόλη του. Το φυσικό V.I.T.R.I.O.L. που επιτελείται, φέρνει και το εσωτερικό του ψυχολογικό χάος. Τύψεις για την οικογένεια που θα αφήσει πίσω, για τα μυστικά που πρόδωσε, αλλα και οργή για τους τιμωρούς του. Μέσα σε όλο αυτό το αλχημικό στάδιο της αμαύρωσης όμως, αρχίζουν να ξεπηδούν οι πρώτες ακτίνες ενθουσιασμού για τη συνέχεια του ταξιδιού προς τη Γνώση. 

Εδώ του αποκαλύπτονται ο Χρόνος και η Ζωή, ως συλλήψεις της ανθρώπινης διάννοιας. Ο Χρόνος,έννοια παραπλανητική, ήρεμη καιατάραχη, που επάνω της τρέχει η αεικίνητη ύλη. Και αυτό που φθείρεται απο τη τριβή αυτή είναι η ύλη. Ο χρόνος παρ’ όλα αυτά, δεν έχει καμμία απολύτως σημασία για την ίδια την ύλη, παρά μόνο όταν ασχοληθεί μαζί του η διάννοια. Ζωή ονομάζουμε τη διαταραχή της ενέργειας που προκύπτει από αυτή την αιώνια σχέση Χρόνου-Ύλης, σε μια από τις μορφές της. 

Η καθαρή ενέργεια, η ψυχή του σύμπαντος, διαπερνά τα πάντα. Οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό από τον άνθρωπο, δεν αποτελεί παρά εκδήλωση της διαταραχής της συμπαντικής αυτής ενέργειας, μέσα στα διάφορα πεδία που διαπερνά. Αυτή η καββαλιστική συλλογιστική αποτελεί κεντρική θεώρηση του βιβλίου, μάλιστα αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στον Αιθέρα - την Πεμπτουσία η οποία αποτελεί την πηγή κάθε εκδήλωσης και η οποία συναντάται σε όλες τις Εσωτερικές παραδόσεις, τον Φωτοβόλο Αστέρα, το μυστηριώδες αίτιο τόσων θαυμάσιων κόσμων. Λίγες δεκαετίες πριν, η M.A. Atwood στο Suggestive Inquiry into Hermetic Mystery κατέληγε ακριβώς στα ίδια συμπεράσματα, ένα έργο, που επηρρέασε την Εσωτερική σκέψη της εποχής και πιθανότατα και τον Λόιντ. 

Η Atwood, αναλύοντας σε βάθος σχεδόν όλη την Ερμητική και Αλχημική βιβλιογραφία καταλήγει: «Η Παρασκευή αυτής της θαυμαστής ουσίας, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, μας βοήθησε να ιχνογραφήσουμε από την βάση της θεωρίας, τον ελεύθερο Αιθέρα, μέσω μιας τεχνητής διαδικασίας, σε εκδηλωμένο αποτέλεσμα.» (4) 

Στο Ητίδορφα, το ταξίδι του «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος», συνεχίζεται με την αναγκαία καταννόηση του ενστίκτου, ως στιγμιαία κατάκτηση δυνατοτήτων που έχει σε λανθάνουσα μορφή ο άνθρωπος. Οπλισμένος με τα απαραίτητα εφόδια για τη καταννόηση του αόρατου κόσμου - γνώση απαραίτητη όπως μας διδάσκουν αιώνες τώρα όλες οι παραδόσεις της Θεουργίας, εισέρχεται πραγματικά στον αόρατο κόσμο, μέσα σε μια σπηλιά του Κεντάκι.

►Το Δεύτερο Στάδιο Η Άγνωστη Χώρα

Κυρίαρχο στοιχείο: Νερό 

Κατεβαίνοντας όλο και βαθύτερα στο εσωτερικό, ένας δεύτερος οδηγός έρχεται για να συνοδεύσει τον «Άνθρωπο» στο υπόλοιπο ταξίδι. Ο οδηγός αυτός είναι άλλος ένας αδελφός, μικρόσωμος, με γλοιώδες ανοιχτό γαλάζιο δέρμα και τρομακτικό πρόσωπο χωρίς μάτια και ρουθούνια. Η αναφορά στην αρχετυπική Σκιά του Γιούνγκ, αρκετά χρόνια πριν ο μεγάλος ψυχολόγος την καταγράψει, είναι προφανής. 

Και είναι αυτή η σκιά που θα τον οδηγήσει και θα τον καταστήσει ικανό να εισέλθει στα πιο σκοτεινά μυστικά της φύσης. 

- Ήρθα, υπακούοντας στο κάλεσμά σου, δηλώνει η Σκιά- οδηγός. 

Και οι δύο μαζί συνεχίζουν τη κάθοδο, ακολουθώντας ένα υπόγειο ποτάμι, έως ότου βυθίζονται τελείως στο νερό και το σκοτάδι, σύμβολα και τα δύο των ασυνείδητων φόβων και του συναισθήματος. Ο οδηγός-Σκιά, μπορεί και κινείται με άνεση, διαισθητικά. Ο ήρωας μας όμως με δυσκολία μπορεί και εκτελεί το κάθε του βήμα, ως νεόφυτος που εκτελεί τις μυητικές του περιοδείες. Νοσταλγεί έντονα την προηγούμενη ζωή του, αλλά η εσωτερική του φωνή, του δίνει θάρρος να προχωρήσει ηρωικά. Στο φυσικό πεδίο, μετά το πηχτό σκοτάδι, ένα αδιόρατο φως αρχίζει να γίνεται αισθητό. Κουρασμένος ο «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος», κάθεται να απολαύσει το ανεπαίσθητο αυτό φως. Ο οδηγός του θα του ανατρέψει τις έως τώρα δεδομένες αντιλήψεις του για το σκοτάδι, ονομάζοντάς το: «το Ζωοποιό σκοτάδι», ή «Αναγεννημένο ηλιοφώς» και το οποίο προέρχεται απο την ηλιακή ακτινοβολία. 

Η αλληλεπίδραση της ακτινοβολίας αυτής με τη Γη, γεννά την διαταραχή που γίνεται αισθητή στην επιφάνεια ως θερμότητα και στο εσωτερικό ως φως. Του εξηγεί τα στενά όρια της επιστήμης, η οποία εξετάζει αποσπασματικά τη φύση και τους νόμους της, χωρίς ποτέ να εξηγεί την αρχή και την αιτία της αρχής των φαινομένων. 

Το ταξίδι συνεχίζεται, μέσα από ένα μαγικό δάσος μανιταριών. Εδώ η γνώση του Λόιντ για τη βοτανολογία, και μάλιστα την απόκρυφη πλευρά της, αποκαλύπτεται καταλυτική. Ας μη ξεχνάμε πως στη βιβλιοθήκη του, ανάμεσα στα πολλά πολύτιμα για την εποχή του βιβλία, υπάρχουν δύο τα οποία μάλιστα μνημονεύονται στην έκδοση του 1897. Το De MiraculisOccultisNaturae του Levinus Lemnius(1628) και το Histoire des Plantes του πατέρα της μοντέρνας συστηματικής βοτανολογίας J.P. Tournefort (1719). Εξηγείται η ύπαρξη φυτών κάτω απο την επιφάνεια, αλλά και η αιτία της ανάπτυξής τους στο φλοιό της Γης. Τα μανιτάρια έχουν άρωμα εξωτικών φρούτων. Στο Turba Philosophorum διαβάζουμε: 

«Κάποια φρούτα που προκύπτουν απο αυτό το τέλειο δένδρο, ανθίζουν στην αρχή του καλοκαιριού και όσο περισσότερο πολλαπλασιάζονται, τόσο περισσότερο γίνονται θαυμαστά,έως ότου τελειοποιούνται και ωριμάζοντας γίνονται γλυκά».5

Στη συνέχεια αναλύεται η διπλή υπόσταση της τροφής. Των υλικών της συστατικών και της πραγματικής της λειτουργίας ως «φορέας τροφής», ως φορέας δηλαδή της ηλιακής ενέργειας. Οι δομημένες έως εκείνη τη στιγμή αντιλήψεις του «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος», έχουν αρχίσει και αποδομούνται. Ανάμεσα σε συζητήσεις για την ουσία του Θεού, δάση απο αλατούχες κρούστες, σταλαγμίτες και τεράστια μανιτάρια, εξεγείρεται και ζητά να μάθει τον προορισμό τους.

►Το Τρίτο Στάδιο Χάνω το Βάρος μου

Κυρίαρχο στοιχείο: Αέρας 

Ο ήρωάς μας και ο περίεργος οδηγός του, φτάνουν στην άκρη ενός γκρεμού. Ο «Άνθρωπός» μας παγώνει. Ο οδηγός του εξηγεί την αλλοίωση που έχει υποστεί η βαρύτητά του, καθιστώντας τον πολύ ελαφρύτερο, αντίληψη που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επιστημονική θεώρηση πως όσο πλησιάζουμε το κέντρο της Γης, τόσο η έλξη μεγαλώνει. Πηδώντας λοιπόν στο κενό, ο ήρωας μας πείθεται. Παρατηρεί πως όσο κατεβαίνουν βαθύτερα, η ανάγκη του για τροφή και ενέργεια μειώνεται, ενώ η ρυτιδιασμένη του μορφή έχει ξανανοιώσει αρκετά. Έτσι, πηδώντας πάνω απο ανωμαλίες του εδάφους, κατέληξαν μπροστά σε μία απέραντη ακίνητη επιφάνεια, σα γυάλινη λίμνη. 

Εδώ η αφήγηση του «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος» στον Ντρούρι σταματά για λίγο καιρό και ο Ντρούρι προβληματισμένος, επισκέπτεται τον καθηγητή Βον και τον ρωτά τις απόψεις του για την βαρύτητα. Ο καθηγητής ξεκινά ένα μονόλογο, περνώντας απο τον Τζάουλ, τον Τόμπσον και όλους τους ερευνητές, που περιγράφουν τη δύναμη αυτή, η οποία επιδρά σε όλη την ύλη, αλλά δεν προέρχεται από πουθενά, παρά είναι σύμφυτη ιδιότητά της και καταλήγοντας στον Αιθέρα του Αριστοτέλη, ως αναγκαιότητα για να εξηγηθεί πως μία δύναμη μπορεί να επηρρεάζει ξέχωρα μεταξύ τους σώματα. «Πρέπει να υπάρχει ένα διαμεσολαβητικό μέσο για να μεταδίδει τέτοιες δυναμικές αισθήσεις» μας λέει ο καθηγητής Βον. Αυτό το θεωρητικό μέσο, ως οικουμενικό πνεύμα διαπερνά τα πάντα. Υπάρχει ως σύλληψη, μα δεν υπάρχει ως αντίληψη. Και οι δυνάμεις που εκδηλώνονται ως μαγνητισμός και ηλεκτρισμός δεν είναι παρά διαταραχές του συμπαντικού αυτού μέσου και στην ουσία τους δεν είναι διαφορετικές. Η επόμενη συνάντηση του Λ. Ντρούρι με τον «Εγώ Είμαι ο  Άνθρωπος», συνεχίστηκε με:

►Το Τέταρτο Στάδιο Η Μητέρα του Ηφαιστείου

Κυρίαρχο στοιχείο: Φωτιά

Αφού κινήθηκαν πάνω στη τεράστια ακίνητη λίμνη με μεγάλη ταχύτητα, ο ήρωάς μας βλέπει σαν όνειρο τη ζωή του. Η παιδική του ηλικία παλεύει με τον ενήλικα. Το αγνό συναίσθημα των παιδικών χρόνων ενάντια στη νόηση και την κατασταλαγμένη γνώση. Ξυπνώντας, ο οδηγός του τον προτρέπει να αφήσει πίσω τις συναισθηματικές μεταπτώσεις και με θάρρος και σταθερό μυαλό να αντιμετωπίσει τις δοκιμασίες που έρχονται. Έχουν διανύσει έξι χιλιάδες μίλια περνώντας κάτω από το Βόρειο Πόλο, φτάνοντας στη βάση του όρους Επομέο (δες σχετικη κάρτα του ταξιδιού). Εκεί, η λίμνη τελειώνει σε ένα φυσικό φράγμα, που ο πυθμένας του βρίσκεται αρκετά μίλια κάτω τους. Ο οδηγός εξηγεί πως η υπερχείλιση αυτής της τεράστιας υπόγειας λίμνης, οδηγεί σε ηφαιστιακή έκρηξη, ανατρέποντας άλλη μία δεδομένη επιστημονική αντίληψη για τη δημιουργία των ηφαιστείων. Η συζήτηση που ξεκινά, αναλύει τη χημική ένωση του νερού που απο την υπερχείλιση πέφτει με ορμή επάνω σε μεταλλικές βάσεις άλατος, εκλύοντας τρομερή θερμότητα και εύφλεκτα αέρια. 

Τα αέρια αυτά εξωθούμενα προς την επιφάνεια παρασύρουν λιώνοντας όλα τα υλικά έως τον κρατήρα. Συνοπτικά να πούμε πως στα κεφάλαια που αναφέρουμε περιέχεται πλήθος επιστημονικών αναλύσεων και πειραμάτων, που αξίζουν μάλλον να διαβαστούν παρά να περιγραφούν και τα οποία ανατρέπουν πολλές από τις παγιωμένες θέσεις. Μεταξύ άλλων αναλύονται ο ήχος, η όραση και τα χρώματα. «Η μελέτη της επιστήμης, είναι μελέτη του Θεού» όπως λέει ο Λόιντ επιτιθέμενος για άλλη μια φορά στον επιστημονικό δογματισμό. 

Εδώ η ιστορία του Ητίδορφα, αφού έχει εμβαθύνει στη σπουδή των τεσσάρων στοιχείων, όπως είδαμε, αρχίζει να γίνεται υπερβατική. Συνεχίζει πατώντας περισσότερο στο μυστικισμό από τον αποκρυφισμό, χωρις όμως να τον αφήνει τελείως. Βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην ανάλυση των ίδιων στοιχείων, ποτισμένα όμως στη σμαραγδένια μυστικιστική ατμόσφαιρα της Αφροδίτης-Ητίδορφα. 

Κάνει έτσι μια ακόμα περιστροφή αυτής της τετράδας, παραπέμποντάς μας έτσι στο σύμβολο του διπλού σταυρού της Αφροδίτης, οδηγώντας μας στη μυστική ένωση και τον πολλαπλασιασμό. Έτσι θα συνεχίσουμε πατώντας περισσότερο στην περιγραφή της εσωτερικής μεταβολής του ήρωά μας, παρά στην ανάλυση των φυσικών αλλαγών του περιβάλλοντος. 

►Παύω ν’ Αναπνέω κι όμως Ζω

Κυρίαρχο στοιχείο: γη 

Απαλλαγμένοι πλέον απο τη βαρύτητα ο «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος» και ο Μύστης οδηγός του, προσεγγίζουν αυτό που οι φυσικοί αποκαλούν κέντρο. Εδώ συνδέονται βαρύτητα και αναπνοή. Ο «Άνθρωπός» μας, συνειδητοποιώντας πως δεν χρειάζεται πλέον να αναπνέει πανικοβάλλεται, θέλοντας να ξαναγυρίσει πίσω στην επιφάνεια. Ο φόβος του θανάτου τον καταλαμβάνει για πρώτη φορά τόσο έντονα, αφ’ ότου είχαν ξεκινήσει. Η έως τώρα πορεία του αρχίζει και του φαίνεται αλόγιστη, ξεχνά όλα όσα είχε μάθει με κόπο και καταφέρεται ενάντια στον οδηγό του με σκληρές εκφράσεις: 

«Θέλω να γυρίσω στην επιφάνεια... Το λέω και το ξαναλέω: 

δεν είναι ώρα να σταματήσω την αλόγιστη πορεία μου; 

- Όχι ακόμη (απαντά ο οδηγός). 

- Πότε θα έρθει αυτή η ώρα; 

- Όταν σβήσουν τα Τρία Μεγάλα Φώτα», (απαντάει με νόημα ο οδηγός).

►Ένα Ορισμένο Σημείο στο Εσωτερικό μιας Σφαίρας

Κυρίαρχο στοιχείο: νερό 

Ο άνθρωπος βορρά των φυσικών νόμων και της φθοράς, υποδουλώνει το πνεύμα του στις ανάγκες του. Η απελευθέρωση αυτή μοιάζει ουτοπικό όνειρο. Η ίδια η έννοια της απελευθέρωσης υποδηλώνει ένα μάταιο δυϊσμό. Με τις σκέψεις αυτές ο ήρωάς μας θα βρεθεί μπροστά σε ένα περίεργο βαθύ πράσινο μανιτάρι. Πίνοντας απο τον χυμό των καρπών του, βυθίζεται σε μία ψυχεδελική μέθη. 

Εδώ αρχίζουν και ξεδιπλώνονται οι γνώσεις του Λόιντ για τις ναρκωτικές ουσίες, αλλά και μιά ηθική διαλεκτική για τα α ν θ ρ ώ π ι ν α πάθη. Σύμφωνα με μία εκδοχή, ο Λόιντ, κάτω από την πίεση της κριτικής για την ενασχόληση του αυτή με τα ναρκωτικά, τοποθέτησε το κεφάλαιο αυτό με τον τίτλο: «Η φωνή των Μέθυσων», ως αντίβαρο. Αυτό βέβαια, δεν εμποδίζει εμάς να απολαύσουμε ένα κεφάλαιο που θυμίζει έντονα τη σουρεαλιστική γραφή, όπου ο ήρωας, βρίσκεται ξαφνικά-στα έγκατα της Γης – μέσα σε ένα πλήθος αδέξιων πλασμάτων και άτακτων φωνών που εκσφενδονίζονται με δύναμη προς το μέρος του σαν βολίδες. 

Αναγνώρισε πολλές γλώσσες, όλες τον καλούσαν να γυρίσει καθώς πάλευε να ξεφύγει. Μπαίνοντας όλο και πιο βαθειά σε αυτόν το περίεργο συρφετό, τεράστιες παλάμες καρφωμένες σε μικροσκοπικούς ανθρώπους τον κυνηγούσαν. 

- Γύρνα πίσω, του φώναζαν. 

Άλλες δείχνοντας τον α π ε ι λ η τ ι κ ά , άλλες σφιγμένες σαν γροθιές.

Ο εφιάλτηςσυν εχίστηκε βλέποντας ανθρώπους με γιγάντια μέλη.

Πόδια, αυτιά, κεφάλια, έως ότου κορυφώθηκε διασχίζοντας όλο το πλήθος των δυστυχισμένων ψυχών. Εδώ τα περιθώρια στένεψαν και το ηθικό του δίλλημα προέκυψε από την ανάγκη της επιβίωσης. «Προτιμότερος ο θάνατος, απο μία τέτοια ζωή». Αρνούμενος τις απειλές των μέθυσων να πιει, βρήκε ξανά τη δύναμη για ζωή. Ξαφνικά βρέθηκε ανάμεσα σε όμορφες μελωδίες και εντυπωσιακές γυναίκες. Πανέμορφα πρόσωπα, που η ύπαρξή τους φαινόταν σαν θαύμα σε τέτοιο βάθος και μετά την απαίσια προηγούμενη εμπειρία. Το όραμα διαδραματιζόταν σε ένα πανέμορφο σκηνικό όπου λάβαρα και κορδέλλες είχαν ντυθεί με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. 

Ώσπου ξαφνικά την είδε. 

- Με λένε Ητίδορφα, είπε. Στο πρόσωπό μου βλέπεις το πνεύμα που ανυψώνει τον άνθρωπο και καταπνίγει τα βιαιότερα πάθη. Στην ιστορία που πάει βαθιά πίσω ως τις σκοτεινές εκείνες εποχές που ‘ναι γνωστές ως θρύλος και μυθολογία, εγώ κυβερνούσα και ευλογούσα τον κόσμο. 

Αν αφαιρέσεις την εξουσία μου πάνω σε ανθρώπους και ζωντανά, οουρανός θα διαλυθεί και τα θέλγητρα του Παραδείσου θα χαθούν. Εγώδε γνωρίζω αφέντη. Το σύμπαν υποκλίνεται στην εξουσία μου. 

Με αυτά τα λόγια, η Ητίδορφα μας συστήνεται, δηλώνοντας τις παγανιστικές ρίζες του Λόιντ. Επιτίθεται ενάντια στις Γραφές, που διδάσκουν ένα Θεό στερημένο απο έρωτα και αγάπη, σαν τη ζοφερή σύλληψη μιας άχαρης κοινοτοπίας. 

- Αν ερμηνεύσεις το όνομά μου σωστά, του λέει, θα σου δωθεί αυτό που υπήρξε για την ανθρωπότητα η ουσία του έρωτα, η μητέρα των πάντων που εξευγενίζει. 

Δεν διστάζει να του παραθέσει και τις ταπεινωτικές όψεις του έρωτα, θέσεις που φαίνονται προωθημένες ακόμα και στις μέρες μας, όπως ο έρωτας για ενα έθνος, που μοιραία οδηγεί στην έριδα. 

- Έχω ήδη πεί και μ’ αυτό είπα την αλήθεια, ότι εγώ έρχομαι πέρα από το άδειο όστρακο μιάς υλιστικής χρυσοποίκιλτης αντίληψης του Θείου. Έλα μαζί μου και στο δικό μου οίκο θα βρεις την ψυχική λατρεία του ανθρώπου δίχως υλιστικούς περίγυρους. 

Του έδωσε να πιεί. Την τελευταία στιγμή δίστασε. 

- Όχι. Δε θα πιώ! Φώναξε. 

Η Ητίδορφα, σατανική μορφή πλέον για τον «Άνθρωπο», που ανήμπορος να αποκοπεί απο τις εμμονές του, αντιστάθηκε για άλλη μία φορά, χάθηκε απο τα μάτια του. Εκείνος περιπλανήθηκε στην έρημο εκλιπαρώντας για νερό και δροσιά και βίωσε το απόλυτο ψύχος σε παγωμένες εκτάσεις, παρακαλώντας για λίγη ζέστη. Βίωσε την έννοια της ευτυχίας και της δυστυχίας. Παρακάλεσε να πεθάνει. Τον απόλυτο αιώνιο θάνατο. 

- Όχι, όχι! Είχα δώσει υπόσχεση. Είμαι πιστός στην Ητίδορφα, κι αν ήταν να το ξαναϋποστώ, ούτε τούτη τη φορά θα έπινα. 

Τότε τα πάντα διαλύθηκαν και ξυπνώντας απο τις παραισθήσεις του, βρέθηκε μπροστά απο το μανιτάρι και τον οδηγό του. Αυτός του μίλησε για την έννοια της αιωνιότητας στον άνθρωπο. Της άχρονης αιωνιότητας, που ο ανθρώπινος νους βιώνει ως ψευδαίσθηση.

►Η Αβυθομέτρητη Άβυσσος Η Άκρη του Γήινου Όστρακου

Κυρίαρχο στοιχείο: αέρας 

Περνώντας μέσα από δάση με πλούσια και πανέμορφα λουλούδια και πολύχρωμα έντομα, κατέληξαν αμίλητοι στην άκρη μιας αβύσσου. Μπροστά τους σαν γιγάντιος τοίχος απλωνόταν ένα φως. 

- Είναι καθήκον μου να σε πληροφορήσω, πως θα χρειαστεί να επιστρατεύσεις τα μεγαλύτερα αποθέματα θέλησης που διαθέτεις, τον πληροφόρησε ο οδηγός. Αν θέλεις να γυρίσεις πίσω, αυτό είναι το τελευταίο σημείο που μπορείς να το κάνεις. 

Γονατιστός ο «Άνθρωπος» μας, φτάνει στην άκρη της αβύσσου. 

- Έχεις χάσει σχεδόν όλο το βάρος σου, έχεις σχεδόν σταματήσει να αναπνέεις και η καρδιά σου μόλις που χτυπάει. Αν συνεχίσεις μαζί μου ακόμαπιο πέρα αυτό το ταξίδι, θα σταματήσει να χτυπάει εντελώς. 

Οι σκέψεις πολλές.Φόβος για άλλη μια φορά μα και ακατανίκητη επιθυμία για γνώση. 

- Είναι καλύτερα για μένα να έρθω μαζί σου. Το έχω πλέον αποφασίσει αυτό. Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Είμαι έτοιμος. 

Και με μιά γρήγορη κίνηση ο οδηγός-αδελφός του τον σήκωσε στον αέρα και βούτηξαν στην άβυσσο. 

- Κινούμαστε προς τον κενό χώρο του κέντρου της Γης,τον πληροφορεί ο οδηγός. 

Μιά γλυκιά αίσθηση ευτυχίας πλημμύρισε τον ήρωα μας. Στροβιλιζόμενοι σε ένα κενό επτά χιλιάδων μιλίων ανάμεσα στο εσωτερικό του Γήινου φλοιού, οι σωματικές λειτουργίες είχαν ατονήσει αισθητά. 

- Αν υπάρχω πραγματικά, μου είναι αδύνατο να το αποδείξω, όπως είναι αδύνατο να αποδείξω κι ότι έχω πεθάνει. 

- Μπορεί κανένας άνθρωπος να αποδείξει είτε το ένα είτε το άλλο; Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μιά θεωρία. Όλες οι αποδείξεις της θνητής ζωής δεν είναι τίποτε άλλο παρά φρεναπάτες. Όπως μιά στιγμή μέσα στο όνειρο μπορεί να καλύπτει το διάστημα μιάς ολόκληρης ζωής, έτσι κι η ίδια η ζωή μπορεί να είναι μιά σκιά, ή ψευδαίσθηση μιας φευγαλέας σκέψης. 

Με τις σκέψεις αυτές, έφτασαν στην ακινησία. Μπροστά τους ήταν ο:

►Εσωτερικός Κύκλος

Η Σφαίρα της Νηνεμίας Η Μοναχική Ακτίνα Φωτός από τα Απώτατα Βάθη

Κυρίαρχο στοιχείο: φωτιά 

Εκεί η ομιλία ήταν άχρηστη, όπως και οι υπόλοιπες σωματικές λειτουργίες που σταμάτησαν τελείως. Απαλλαγμένος από την αίσθηση του υλικού του σώματος, ο «Εγω Είμαι ο Άνθρωπος», βιώνει τη πνευματική και ψυχική διαύγειά του. 

- Μπροστά στον άνθρωπο στέκεται μια σφίγγα... το μέγα Άγνωστο. Όσο καλά κι αν είναι ενημερωμένος για ένα θέμα, η απώτατη αντίληψη του περιορίζεται από ένα ανεξιχνίαστο άπειρο. 

Περνώντας την γραμμή της βαρυτικής έλξης, βρίσκονται σε ένα πεδίο καθαρής ενέργειας. Η ύλη υποτάσσεται στο πνεύμα και το θέλημά του. Η κίνηση είναι ταχύτατη, χωρίς την γνωστή υλική της αίσθηση. Εδώ το κοινό ταξίδι του ήρωά μας με τον φωτισμένο αλλόκοτο οδηγό του τελειώνει και αυτός τον παραδίδει στον τρίτο οδηγό ο οποίος έχει ανθρώπινη μορφή και τον περιμένει για να τον οδηγήσει ακόμα πιο πέρα. Σκοπός του είναι να τον διδάξει ακόμα βαθύτερες αλήθειες που μόνο πνευματικά μπορούν να γίνουν καταννοητές. 

Ο «Άνθρωπος» πέφτει σε βαθειά κατάθλιψη. Ο μοναδικός δεσμός του με τη πραγματική Γη, θα χαθεί. Το αβέβαιο μέλλον μοιάζει μοιραίο και απειλητικό. 

- Ας πεθάνει τώρα και η ψυχή μου όπως πέθανε και το σώμα μου. Ακόμα και η πνευματική ζωή που έχω είναι βάρος. 

Ο νέος του σύντροφος στο ταξίδι τον ενθαρρύνει. 

- Έλα φίλε μου, ας μπούμε στις περιοχές της Άγνωστης Χώρας. 

Σε λίγο θα αντικρύσεις το αρχέτυπο του οράματός σου, την ελπίδα της ανθρωπότητας και θ’ αναπαυτείς στα χέρια της Ητίδορφας. Έλα φίλε μου, ας μην χάνουμε καιρό. 

Είχε φτάσει στη χώρα της Ητίδορφα... 

Εδώ ο μυστηριώδης άνδρας με τη πλούσια λευκή γενειάδα και το κρυπτικό όνομα «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος», τελείωσε την αφήγηση της απίστευτης ιστορίας του στον Λ. Ντρούρι, λέγοντάς του πως του αποκάλυψε μόνο αυτά που είχε εντολή να αποκαλύψει. 

Και αφού του έδωσε οδηγίες για την ασφάλεια και την έκδοση του χειρόγραφου, εξαφανίστηκε αργά απο τα μάτια του. Ο Ντρούρι έμεινε να κοιτάζει το παράξενο χειρόγραφο, όπου διέκρινε καθαρά τους στίχους: 

«Υπάρχουν πιο πολλά, Οράτιε, σε Ουρανό και Γη, απ’όσα ονειρεύεται η φιλοσοφία σου».  

Η ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ» 

Αν και η επιτυχία ενός βιβλίου κρίνεται συνήθως από τα «νέα εδάφη» που κατακτά, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το ενδιαφέρον του κόσμου κέντρισε το αίνιγμά τους. Στην περίπτωση του Etidorhpa, δεν είναι λίγοι αυτοί που και σήμερα ακόμα ακολουθούν το χάρτη του ταξιδιού, ψάχνοντας για την μεγάλη σπηλιά στο Κεντάκι. 

Μυστηριώδης επίσης η φιγούρα του κεντρικού χαρακτήρα με το περίεργο εσωτερικό όνομα, έκανε πολλούς ανθρώπους της εποχής να το συνδέσουν με πραγματικά γεγονότα.  

Ένα από αυτά είναι και η ιστορία του αινιγματικού WilliamMorgan. Τον Οκτώβρη του 1827 ένα πτώμα ξεβράστηκε στη λίμνη Οντάριο. Το πτώμα θεωρήθηκε πως ανήκε στον William Morgan, ο οποίος μετά την απόρριψη της αίτησης του για εισδοχή στην Τεκτονική Στοά της Μπατάβια, απείλησε πως θα εκδώσει ένα βιβλίο με τον τίτλο Illustrations of Masonry, στο οποίο θα ασκούσε έντονη κριτική στους Τέκτονες και θα αποκάλυπτε τους βαθμούς και τα μυστικά τους. Ασκήθηκαν έντονες πιέσεις για να τον αποτρέψουν, απόπειρες εμπρησμού απο αγνώστους στα γραφεία της εφημερίδας που θα έκδιδε το βιβλίο. Ακολούθησε τελικά η σύλληψη του, η αποφυλάκιση, η απαγωγή (όπως ακριβώς περιγράφονται και στο Etidorhpa για τον I am the Man και η εξαφάνιση του την 12η Αυγούστου 1826). 

Το βιβλίο του W. Morgan τελικά εκδόθηκε, έγινε best-seller, και ανάμεσα στις πολλές συζητήσεις που προκάλεσε ξεκίνησε την Αντι-Μασωνική υστερία της εποχής, καταλήγοντας μάλιστα στη δημιουργία του Αντι-Μασωνικού πολιτικού κόμματος, το οποίο πρωτοστάτησε στην εκστρατεία εναντίον του Jackson ο οποίος ήταν Τέκτων. Η εξαφάνιση του William Morgan παραμένει μυστηριώδης αφήνοντας πολλούς ακόμα να τον ταυτίζουν με τον «Εγώ Είμαι ο Άνθρωπος». 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΚΟΙΛΗΣ ΓΗΣ

εν είναι λίγες οι φορές που σύγχρονοι σπηλαιολόγοι έχουν ανακαλύψει τεράστια ανοίγματα με μεγάλο βάθος σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Πρόσφατα εντοπίστηκε στο Βιετνάμ ένα απο τα μεγαλύτερα βραχώδη ανοίγματα πλάτους 150 μέτρων και ύψους άνω των 200. Όλα αυτά ενισχύουν τα επιχειρήματα των οπαδών της θεωρίας της Κοίλης Γης και προσθέτουν υλικό στα άπειρα διαδικτυακά blogs των σχετικών με το θέμα.  

Όσο όμως και αν έχουμε την αίσθηση πως η θεώρηση της Γης ως μιας κούφιας σφαίρας είναι σχετικά σύγχρονη, ερευνώντας θα δούμε πως έχει ένα μακρύ παρελθόν. Η Ερμητική σκέψη των μακροκοσμικών και μικροκοσμικών αντιστοιχιών (όπως επάνω έτσι και κάτω), ήταν φυσικό να οδηγήσει σε συλλογισμούς που θεωρώντας την Γη ως ένα ζωντανό ον, διέπεται απο την ίδια χαρτογράφηση που διέπει τα υπόλοιπα σώματα στο σύμπαν.  

Έτσι, προς χάρη του Etidorhpa, ας ρίξουμε μια ιστορική ματιά στις θεωρίες αυτές περιληπτικά, αφού θυμηθούμε τις δοξασίεςπως το εσωτερικό της Γης, υπήρξε το φυσικό μέρος του Άδη, της Κόλασης και άλλων χώρων κάθαρσης και τιμωρίας:  

1692 – O Edmond Halley, μίλησε για την Γη, αποτελούμενη από τρία ομόκεντρα κελύφη και μία εσωτερική Καρδιά. 

Το μέγεθος του κέντρου ισούτο με την διάμετρο των πλανητών Αφροδίτη, Άρη και Ερμή (!!). Στρώματα ατμόσφαιρας χώριζαν το ένα κέλυφος από το άλλο, ενώ το κάθε κέλυφος είχε και τους δικούς του μαγνητικούς πόλους. Η κάθε ατμόσφαιρα ήταν φωτεινή και πιθανόν κατοικήσιμη, ενώ η διαρροή αερίων ήταν η αιτία δημιουργίας φαινομένων σαν το Aurora Borealis.  

Ο διάσημος Ελβετός μαθηματικός και αστρονόμος Leonhard Euler (1707-1783), ανάμεσαστιςσπουδαίες μελέτες του, μνημονεύεται από τους De Camp και Ley στο βιβλίο τους Lands Beyond (1952), πως θεωρούσε την Γη ως κοίλη εσωτερικά χωρίς περισσότερα κελύφη παρά μόνο με ένα εσωτερικό Ήλιο, ο οποίος έδινε ζωή στους πιο προηγμένους κατοίκους του εσωτερικού. Καμμιά συγκεκριμένη αναφορά όμως που να αποδεικνύει πραγματικά αυτόν τον ισχυρισμό έχει δοθεί.

Το 1818 ο John Cleves Symmes Jr., ισχυρίστηκε πως η Γη αποτελείται απο τέσσερα εσωτερικά κελύφη τα οποία έχουν ανοίγματα στους πόλους. Αυτή η ιδέα επρόκειτο να γίνει η πιό δημοφιλής, με αποτέλεσμα την πραγματοποίηση αποστολών στο Βόρειο Πόλο, ενώ στηρίχτηκε και εξελίχτηκε από πολλούς επιφανείς θεωρητικούς της εποχής.  

Φτάνοντας στον 20ο αι. βρίσκουμε την διάσημη πλέον ιστορία της μυστικής Εταιρείας της Θούλης. Αν και δεν υπάρχει τίποτα που να στηρίζει την ύπαρξή της, πολλοί είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα πιστεύουν πως ο Χίτλερ είχε διατάξει την εξερεύνηση των πόλων, βασιζόμενος σε Θιβετανικούς μύθους για το εσωτερικό της Γης.  

Η Κοίλη Γη, όπως είναι φυσικό, έχει γίνει θέμα σε πολλά βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας, με σημαντικότερα τα:  

Niels Klim’s undergound travels του Ludvig Holberg (1741), το Icosameron του Giacomo Casanova (1788), το A Journey to the Center of The Earth του Ιουλίου Βερν και το A Journey to the Earth’s Core του Edgar Rice Burroughs. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ & BΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) Blavatsky, H.P. Η Μυστική Δοξασία, (σελ. 38), Πνευματικός Ήλιος, Αθήνα 2003.

(2) Ο τίτλος είναι απο την Ελληνική απόδοση του «ΗΤΙΔΟΡΦΑ», μτφ. Φώντας Κονδύλης, εκδ. Αίολος.

(3) Wilgus, Neal. Ο Φαρμακευτικός Αλχημιστής, ΗΤΙΔΟΡΦΑ, εκδ. Αίολος.

(4) Atwood, Mary Anne. A Suggestive Inquiry into the Hermetic Mystery,1850 Trealawney Saunders, London.

(5) Turba Philosophorum, translated by A.E. Waite, Ouroboros Press